Zandkastelen

Ik had zin om zandkastelen te bouwen, vertelde ze hem, en hij lachte. Ze waren de storm van het afgelopen jaar voorbij. Ze kon geen stemmen meer horen en hij kon haar nu op de mond kussen. Het leek alsof er een wonder nodig was voor deze twee dingen na wat ze hadden meegemaakt. En misschien waren die dagen op het strand inderdaad zo'n gebeurtenis, een elementaire wanorde die alles overstijgt wat er in het leven mis kan gaan, een wanorde, want de natuurlijke orde der dingen leidt ons tot lijden, en uiteindelijk waren ze gelukkig tegen de natuurlijke orde der dingen in. Ze waren voor het eerst in twintig jaar op vakantie. Ze hadden twintig jaar lang de wens gehad om normale mensen te zijn, maar waren er altijd in geslaagd om niet te doen wat normale mensen deden. Nu begrepen ze de wijsheid van anderen, de behoefte om even stil te staan, te rusten en andere kleine en grappige dingen te doen, zoals stoelen meenemen naar het strand om op het zand te zitten, dingen die hen nu, liggend in de schaduw, deed lachen om de kinderen die ze waren geweest, in de tijd van luiheid en zonnebrand, van drinken en grote projecten. Op het strand las hij Oscar Wilde, zij keek naar de kinderen die met de bal speelden en figuurtjes tekenden, de atletische exhibitionisten die hun zwaarlijvige vriendjes belachelijk maakten, de kleintjes die huilden als ze de bal niet naar hen doorspeelden, de nog jongere kinderen die het geduld van hun ouders op de proef stelden. Het leek alsof je een piepkleine omtrek van de wereld kon tekenen in de omtrek van de spelletjes aan de kust, dacht ze, totdat ze haar bril afzette en naar de horizon staarde, eerst starend naar het verblindende licht van de verlichte piek van de golven en vervolgens, met haar ogen dicht, de zon op haar gezicht, luisterend naar de krekels, naar de stemmen om haar heen, gedempt door de branding. Het draaide allemaal om dat verlangen, om zandkastelen te willen bouwen toen hij er nog niet oud genoeg voor was. Hij wilde dat. Op het zand zitten, voor de parasol, en zich vermaken door met een emmer water van de kust te halen, het zand vochtig te maken en te vormen, een gat te graven zodat het water op een gegeven moment naar de bodem zou komen. Misschien moest het zo zijn, misschien moesten wensen achteraf worden uitgesproken, wanneer de tijd voor vervulling allang voorbij was. Ik wilde geen kind zijn, ik wilde een vrouw op het strand zijn die een zandkasteel bouwde, misschien was dat gewoon waar het leven om draaide, altijd, ver weg van het dorp waar ze nu in de schemering wandelden, een dorp dat ik als kind had gekend en nu een getransformeerde plek was, bewoond door mensen die van ver waren gekomen om op het land te werken. Hoe vreemd zou het misschien zijn om dit verlangen te vervullen, dat plausibel leek toen ze op het strand was en sinister werd zodra ze erover schreef. Hoe bizar zou het zijn als de volwassen vrouw, tussen boeken en sigaretten door, plotseling een emmer en een schep tevoorschijn haalde en kastelen bouwde zoals kinderen dat doen. En toch had ze er altijd naar verlangd om zo oud te zijn als nu, dacht ze toen ze een groepje tieners rokend over straat zag lopen, net zoals zij vroeger had gedaan. 's Nachts drong de jodium bedwelmend het huis binnen en bleven ze stil bij het geluid van de golven die tegen de klif beukten. Vanuit de omliggende bars luisterden ze naar het nachtleven van de immigranten, ritmische Nepalese en Indiase muziek die meisjes met lang zwart haar tot laat in de nacht in koor zongen.

Ze lag in bed en probeerde in slaap te vallen. Haar benen deden pijn en er miauwde een kat bij de deur van het huis, die op iets wachtte.