Czy nie mówi się już o roku 2020?

Podczas pandemii COVID-19 filmy były często wykorzystywane do próby znalezienia analogii do tego, co się działo. Wierzono również, że to, co się działo, było tak znaczące, że będzie napędzać wiele innych filmów przez lata. Jak dotąd tak się nie stało. Po części, jak odważył się krytyk filmowy Sonny Bunch w newsletterze The Bulwark, ponieważ stan zaprzeczenia jeszcze nie minął i nie ma ochoty do niego wracać. Według Buncha, jednym z produktów audiowizualnych, który najlepiej nawiązał do pandemii, jest seria The Pitt , być może przełomowa fikcja roku, której bohater, dr Robinovitch, ordynator oddziału ratunkowego w niedofinansowanym szpitalu publicznym w Pittsburghu, ma retrospekcje dotyczące COVID-19, który spowodował śmierć jego mentora i zawalenie się szpitala. Poza tym niewiele produktów sprzeciwiło się niepisanej zasadzie, że okres 2020-2021 najlepiej pominąć. Wśród nich kontynuacja Na noże i film Napad na Wall Street z 2023 roku. Eddington , czwarty film szwedzkiego reżysera Ariego Astera, który wchodzi na ekrany w Hiszpanii w przyszłym miesiącu, przełamuje tę klątwę, ponieważ porusza nie tylko temat pandemii, ale także śmierci George'a Floyda, protestów Black Lives Matter i wielu innych kwestii, które w 2020 roku były tematem artykułów w gazetach. Film, chwalony w Cannes (co już niewiele znaczy), w którym w rolach głównych wystąpili Joaquin Phoenix, Pedro Pascal i Emma Stone, spotkał się również z ostrymi recenzjami, takimi jak ta Justina Changa z The New Yorker, który napisał, że film ma „nieświeży smak wczorajszych nagłówków”.

NIECZYSTY SCENARZYSTA, KTÓRY NIE POZWALAJĄ NA BLOKOWANIE

La Llama School to szkoła pisania humoru i komedii powiązana z księgarnią La Llama w Barcelonie. Jedną z najnowszych treści, które właśnie dodali do swojej subskrypcji, jest kurs „Screenwriting as a Craft ” autorstwa niezwykle popularnego Eduarda Soli. Scenarzysta „Domu w płomieniach” i „Volvera” wyjaśnia między innymi, dlaczego przezwyciężył złość, którą odczuwał, nie będąc „czystym scenarzystą” o rozpoznawalnym stylu, jak Rafael Azcona czy Paul Laverty, a zamiast tego mając „całkowicie oderwany od rzeczywistości IMDb”. Sola jest również często pytany o swoją produktywność, ponieważ dużo pracuje. To również ma swoje wytłumaczenie. „Nie pozwala sobie na blokadę” – wyjaśnia w kursie online. „Jeśli nie mam weny, piszę sceny w sposób nieciekawy (...) Nie pozwalam sobie na luksus utknięcia w martwym punkcie; to ludzie, którzy utknęli, to ci, którzy mnie zatrudnili. Nieuczciwie jest udawać, że jestem artystą. Może nie będzie idealnie, ale będzie zrobione, a to o czymś świadczy”.

BURZLIWE PRZYJAŹNIE

Rozstanie z przyjacielem jest często bardziej bolesne niż rozstanie z partnerem, ale nie jest tak eksplorowane w literaturze. Angielska edycja magazynu „Granta ” od kilku numerów publikuje historie zerwanych przyjaźni, autorstwa takich autorek jak Tao Lin, Eileen Myles i Megan Nolan. W swoim tekście autorka wspomina typ przyjaźni, jaki zazwyczaj istnieje między dwiema kobietami – „oddaną, zbyt oddaną, zawiłą i tak współzależną, graniczącą z makabrycznością, niczym skazany na niepowodzenie romans”, którą można odnaleźć w powieściach takich jak „Rozmowy między przyjaciółkami ” Sally Rooney czy „Dziewczyny z prowincji” Edny O’Brien. Na liście lektur o chwiejnych przyjaźniach nie mogło zabraknąć również „Neapolitańskiej tetralogii” Eleny Ferrante, wydanej w zestawie pudełkowym przez DeBolsillo/Debutxaca, ani „Zmiennej Chmury” Carmen Martín Gaite. Do tego podgatunku dołączyła niedawno krótka powieść Amiga mía (Blackie Books) autorstwa Raquel Congosto, opowiadająca historię rozstania dwójki przyjaciół architektów, których związek idealnie pasuje do definicji Megan Nolan.

ESZTERHAS OBIETNIA „DZIKĄ I ORGAZMATYCZNĄ PODRÓŻĘ”

Każdego roku dziesiątki filmów i seriali rywalizują o nieoficjalny tytuł „najbardziej niepotrzebnego remake’u”. Potencjalny gigant w tym wyścigu właśnie wkroczył na scenę. Producent Scott Stauber i Amazon Studios zakupili prawa do remake’u „Nagiego instynktu” autorstwa Joe Eszterhasa, autora oryginału z 1992 roku, za rekordową kwotę (4 miliony dolarów za sam scenariusz). Zapytany o to, scenarzysta odpowiedział w wywiadzie dla IndieWire w prawdziwym stylu Eszterhasa: „Dla tych, którzy zastanawiają się, co 80-latek robi, pisząc seksowny thriller erotyczny: plotki o mojej filmowej impotencji były przesadzone i dyskryminujące ze względu na wiek. Nazywam mojego partnera do pisania „pokręconym małym człowiekiem”. On żyje we mnie. Urodził się w wieku 29 lat i umrze w wieku 29 lat. Mówi mi, że jest szalenie podekscytowany pisaniem tego scenariusza i że zapewnimy widzom dziką, orgazmiczną jazdę. To mnie bardzo cieszy”.