Paryż czy Londyn? Od „coup de foudre” do „powolnego rozpalania miłości”: zalety i wady dwóch europejskich latarni morskich.

Paryż czy Londyn. „Porównanie jest dopuszczalne tylko w stopniu najwyższym” – napisał Karol Dickens w „Opowieści o dwóch miastach” , tej dwuznacznej opowieści, która przeniosła nas z nudnego Londynu za czasów Jerzego III do szalonego Paryża rewolucji francuskiej („Wolność, równość, braterstwo… albo śmierć”). Czasy się zmieniły; na lepsze lub gorsze, w zależności od punktu widzenia. Faktem jest, że obie stolice pozostają zamknięte w odwiecznej rywalizacji jako latarnie morskie Europy .

Paryż znany jest jako „Miasto Świateł” za to, że jako pierwsze miasto miało gazowe oświetlenie uliczne, co niektórzy datują na czasy Ludwika XIV, Króla Słońce. Londyn z kolei szczyci się tym, że był pierwszym miastem z metrem, które pojawiło się w 1863 roku, w okresie boomu przemysłowego epoki wiktoriańskiej.

Najszybszy pociąg Eurostar pokonuje trasę pod kanałem La Manche w dwie godziny i 18 minut, łącząc dwa miasta, oddalone od siebie o zaledwie 342 kilometry, równie różne, co bliskie . Pomimo różnic, porównania są oczywiste: Sekwana i Tamiza, Wieża Eiffla i Big Ben, Notre Dame i Opactwo Westminsterskie, Luwr i British Museum, Dickens i Balzac, Sherlock Holmes i komisarz Maigret, Blitz i okupacja, City i La Defense...

Porównywanie tego, co nieporównywalne, wystarczyłoby na serię lub książkę. Przyznajmy od razu, z własnego doświadczenia, że ​​Paryż to często „coup de foudre” , zauroczenie, które od razu rzuca się w oczy. Z kolei Londyn to raczej powolny rozkwit miłości , rozwijający się z czasem.

Lutetia vs Londinium

Co ciekawe, w historii Paryż i Londyn są wiecznie wdzięczne Rzymowi . W I wieku p.n.e., za panowania cesarza Augusta, okupacja tego, co miało stać się Lutecją, rozpoczęła się na bagnistym terenie wokół Sekwany, gdzie osiedliło się galijskie plemię Paryzjów. W I wieku n.e. wzniesiono układ rzymskiego miasta, na południe od rzeki i wzdłuż Cardo Maximus , z jego forum i amfiteatrem. Dzieci grają tam dziś w piłkę nożną, w Arènes de Lutece , gdzie amfiteatr został ponownie odsłonięty w 1869 roku podczas renowacji. Są to najważniejsze pozostałości rzymskie w Paryżu, wraz z frigidarium Term Cluny, w sercu Dzielnicy Łacińskiej.

Londinium to nazwa, którą Rzymianie nadali miejscu celtyckich wiosek Llyn Din . Fragmenty rzymskich murów miejskich, które zajmują granice obecnego City, wciąż można zobaczyć w Muzeum Londynu. Ich najbardziej widoczne pozostałości znajdują się na Tower Hill, obok Tower of London. Te rzymskie pozostałości będą się pojawiać przez kolejne stulecia . W tym samym roku na Gracechurch Street odkryto ruiny pierwszej bazyliki w rzymskim mieście.

Prosta linia przed meandrującym miastem

Z zawrotną prędkością przenosimy się do roku 1852 , kiedy Napoleon III powierzył baronowi Georges-Eugeniuszowi Haussmanowi mozolne zadanie modernizacji Paryża. Haussman ostatecznie zrównał z ziemią 60% miasta , zburzył tysiące budynków, zmusił klasę robotniczą do przeniesienia się na obrzeża i otworzył szerokie aleje, aby nadać miastu charakterystyczny, jednolity, mieszczański wygląd.

W jaskrawym przeciwieństwie, Londyn nigdy nie miał planu urbanistycznego, a jego labiryntowy układ pozostał nienaruszony . W klasycznym brytyjskim humorze „Jak być kosmitą ” węgierski imigrant George Miekes zasugerował, aby londyńczycy nadal układali ulice w kształt litery S lub W, aby zachować harmonię miasta. „Londyn został zaprojektowany przez pijanego kierowcę, dlatego jest pełen korków” – zwierzył mi się kiedyś taksówkarz Mark Solomon, autor oryginalnej księgi przysłów „Black Cab Wisdom”.

Jeśli Paryż jest uosobieniem haussmannowskiej linii prostej, to Londyn jest miastem meandrującym i wieloośrodkowym. Dickens włóczył się po nim nocami, by walczyć z bezsennością, co uchwycił w swoich „Nocnych spacerach”. Balzac, kwintesencja paryskiego flâneura , beznadziejnie by się zgubił w brytyjskiej stolicy.

W królestwie roślin

Carlos Magdalena (Gijón, 1972) podróżuje po Londynie od ponad dwóch dekad i nieustannie go odkrywa. Przyciągnął go tam zew zieleni , przyciągnięty z daleka przez Muzeum Historii Naturalnej „z jego klimatem Harry'ego Pottera”, ogród zoologiczny Regent's Park i Kew Gardens, najciekawszy ogród botaniczny na świecie. Jak każdy prawdziwy Hiszpan, zrobił karierę jako sommelier i piął się po szczeblach kariery, od stażysty w Kew do „Mesjasza roślin” (red. Debata), występując gościnnie w filmach dokumentalnych Davida Attenborough i odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Izabeli Katolickiej.

„Londyn ma tyle zieleni, co asfaltu, i żadne duże europejskie miasto nie może się z tym równać” – podkreśla urodzony w Gijón botanik. „Za Kew leży Richmond Park ze stadami jeleni, a zielona okolica rozciąga się aż do Hampton Court. Bliżej centrum znajdują się mokradła London Wetland Centre, jednego z ponad dwudziestu rezerwatów przyrody w mieście. Nawet krater po bombie zrzuconej przez Niemców podczas II wojny światowej został przekształcony w staw dla kaczek (Walthastow Marshes)”.

Przemierzając zachwycające rośliny wodne w Domu Lilii Wodnych, Carlos rysuje wyimaginowany most do Giverny we Francji, gdzie znajduje się słynny ogród Claude'a Moneta. Myśli również o paryskim Jardin des Plantes, który niegdyś dorównywał ogrodom Kew pod względem liczby okazów.

Dla Carlosa drugim magnesem Londynu jest muzyka . Na południe od Tamizy „nastąpiło osobliwe połączenie roślinności i muzyki” – mówi – ponieważ w Richmond znajduje się Olympic Studios. Skacząc na północ, studia Beatlesów przy Abbey Road znajdują się o rzut beretem od Regent's Park, skąd kanał prowadzi do Camden, kwintesencji dzielnicy muzycznej, gdzie setki fanów podążają śladami Amy Winehouse.

Magnes dla artystów

Dla malarza Alberta Reguery (Segovia, 1961), którego pracownia mieści się przy Rue de Chabanais, obok ogrodów Palais Royal, Paryż pozostaje silnym magnesem: „Czasami zastanawiałem się, dlaczego wybrałem go zamiast Nowego Jorku. Powiedziałbym, że ze względu na to, jak utożsamiałem się z tamtejszymi profesjonalistami i kolekcjonerami, ale także ze względu na piękno miasta, które nadaje wyjątkowego blasku i charyzmy wszystkiemu, co się robi”.

„Jego sekret tkwi w tym, że doskonale łączy współczesne projekty z historią malarstwa miasta” – zauważa Segovianin, który niegdyś wystawiał swoje obrazy-obiekty na placu Luwru. „Idziesz słynną Rue de Seine, gdzie tłoczą się najbardziej renomowane galerie sztuki, i nagle trafiasz na Muzeum Delacroix”. „Paryż nieustannie się odnawia, nie odwracając się od historii, i to jest część magii tego miasta” – twierdzi.

Miasto męskie, miasto żeńskie

Enrique Rubio , który przewodził delegacjom EFE w obu miastach, przybył do Londynu po Brexicie i ma bardzo osobliwą wizję ich rywalizacji: „Londyn to miasto męskie, a Paryż – żeński kontrapunkt. Słyszałem, jak mówił o tym mój paryski przyjaciel. W Paryżu panuje dążenie do piękna we wszystkim : w budynkach, w sklepach, w zalotności ludzi. To bardzo hedonistyczne miasto, w którym można oddawać się najbardziej przyziemnym przyjemnościom: dobrze zjeść w dobrym towarzystwie, usiąść przy winie w bistro, pospacerować po ulicach, które są pomnikami…”

„Zawsze czułem się bliższy francuskiemu stylowi życia niż angielskiemu” – przyznaje. „Ale Londyn ostatecznie mnie ukształtował z innych powodów. Jest mniej hedonistyczny. Ludzie biorą się do pracy i pędzą z miejsca na miejsce; odległości są ogromne, co ogranicza i komplikuje życie towarzyskie. Z jednej strony jest to nie do zniesienia, ale nie odczuwa się presji wielkiego miasta i w efekcie mieszka się dużo w okolicy”.

Delirium poolimpijskie

Na koniec, powiedzmy, że tego lata Paryż przeżywa postolimpijskie szaleństwo, a pływający kocioł unosi się każdej nocy nad Ogrodami Tuileries. Pola Elizejskie po raz kolejny oddały blask Montmartre, a drugi zjazd Tour de France odbywa się kultową Rue Lepic.

Niesłabnący wpływ Igrzysk dorównuje wpływowi katedry Notre-Dame , którą w pierwszej połowie roku odwiedziło sześć milionów turystów. Koszt renowacji, wartej 700 milionów euro i zaangażowanej w nią 2000 rzemieślników, zarówno olśnił, jak i rozczarował turystów, którzy powracają tu bezpłatnie. Katedra jest zaskakująco jasna, w przeciwieństwie do swojej wcześniejszej ponurej aury.

Tego lata w Paryżu padało obficie, ale nie wszystkim się to podobało. W ciągu ostatniej dekady, pod przewodnictwem Anne Hidalgo, miasto przeszło przyspieszoną transformację ekologiczną . Korzystanie z rowerów wzrosło z 2% do 12%, Paryżanie poparli utworzenie 500 ulic-ogrodów, a koncepcja „piętnastominutowego miasta” jest obecnie promowana w wielu innych miastach. Łaźnie w Sekwanie to ostatnie dziedzictwo andaluzyjskiego burmistrza, który ustąpi ze stanowiska w marcu.

Londyn miał swój własny olimpijski impet w 2012 roku , gdy Boris Johnson zjechał na linie, a zapomniane wschodnie wybrzeże miasta płynęło z prądem. Jednak były burmistrz postanowił zadać miastu śmiertelny cios cztery lata później, brexitem.

Lato w brytyjskiej stolicy to przede wszystkim muzyka , z koncertami w Hyde Parku i festiwalami takimi jak All Points East w Victoria Park. Jednak największym wydarzeniem ulicznym był ponownie Notting Hill Carnival z dekoracjami inspirowanymi Karaibami. Znajdują się tam również bezpłatne muzea – British Museum, Muzeum Historii Naturalnej, National Gallery i Tate Modern – oraz teatry West Endu, które pobiły rekord 17,1 miliona widzów.

Nie ma lepszego sposobu na zakończenie lata w Londynie niż wędrówka po Hampstead Heath, miejskim lesie z trzema całorocznymi basenami (męskim, żeńskim i mieszanym). Z Parliament Hill, w sercu parku, Londyn wyłania się spod parady chmur (co ma wspólnego z Paryżem), z odległymi przebłyskami panoramy i szczytem The Shard, który wyznacza horyzont.