Alberto Trabucco: Tajemnicze życie malarza, który nigdy nie sprzedał swojego dzieła i powraca na wystawę

Czy ktoś kiedykolwiek widział Alberta Trabucco ? Niektórzy mieszkańcy Quinta Trabucco w Vicente López twierdzą, że widzieli go lub otrzymali dzieło artysty jako zapłatę za pracę w pięknej posiadłości, którą odwiedziliśmy pewnego deszczowego dnia. Prawda jest jednak taka, że ​​prawie nikt nie wie, co sprawiło, że żył jak samotnik i nie sprzedał ani jednego dzieła sztuki za życia.

„Jestem artystą, urodziłem się artystą, żyję jako artysta i umrę jako artysta. Jestem urodzonym impresjonistą ; nie maluję tego, co widzę, ale to, co czuję” – powiedział gazecie w 1988 roku w jedynym wywiadzie, jakiego kiedykolwiek udzielił.

Wystawa Alberta Trabucco powraca do Quinta , w wyżej wymienionej posiadłości, do 4 października i jest nie do przegapienia . Nie tylko ze względu na prezentowane obrazy, będące pod opieką Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, ale także dlatego, że zawsze fascynujące jest zagłębianie się w nieznaną kolekcję , obserwowanie pociągnięć pędzla, motywów i materiałów artysty oraz próba zrozumienia, co skłoniło go do wyboru stylu życia i co chciał przekazać swoją sztuką. Trabucco nie brał udziału w wieczorach artystycznych, nie utrzymywał kontaktów z innymi twórcami swojego pokolenia i żył z dala od ówczesnego nurtu kulturowego.

Wystawę zorganizowano również z okazji 120. rocznicy istnienia gminy Vicente López . Powstała ona z inicjatywy Stowarzyszenia Założycieli i Pionierów tej dzielnicy Buenos Aires, przylegającej do miasta Buenos Aires, oraz miejskiego Sekretariatu Kultury.

Osiemnaście prezentowanych prac nawiązuje dialog z otoczeniem, w którym powstały . Enigmatyczny Trabucco rzadko oddala się od centralnego miejsca swoich obrazów: quinty, domu, w którym mieszkał z rodziną, a który później został przekazany gminie Vicente López. Dziś Quinta Trabucco jest kultowym miejscem dla lokalnych mieszkańców, gdzie odbywają się programy kulturalne.

Kiedy w 1999 roku obchodzono setną rocznicę urodzin Alberta Trabucco, Clarín opublikował artykuł, w którym opowiedziano niezwykłą anegdotę o osobowości artysty: „Pewnego dnia, podczas spotkania artystów, krytyk i historyk sztuki José León Pagano zapytał, czy ktoś zna artystę, o którym wszyscy mówili, ale którego nikt nigdy nie widział. Nie otrzymał odpowiedzi. Wielokrotnie przytaczana przez samego Pagano, anegdota stała się istotnym punktem odniesienia biograficznego i bibliograficznego ”.

W artykule dodano, że w przełomowych latach 30. XX wieku Trabucco stał się prekursorem nowoczesności wraz z Emilio Pettorutim, Lino Eneą Spilimbergo, Antonio Bernim, Alfredo Guttero, Eugenio Danerim i Horacio Butlerem, często uczestnicząc w wystawach zbiorowych, które wyznaczały nowatorskie i kontrowersyjne kierunki w sztuce argentyńskiej. Jego obrazy zyskały uznanie, takie jak Nagroda im. Cecilii Grierson w 1934 roku. Artysta jednak nadal żył w ostracyzmie. To właśnie Pagano dostrzegł na wczesnym etapie oryginalną twórczość Trabucco, co znalazło odzwierciedlenie w jego rozprawie z 1940 roku pt. *Sztuka Argentyńczyków* . „Dzieło, które, niczym poeci symboliczni, zdawało się poszukiwać nie rzeczy samej w sobie (ukończonego dzieła), lecz jej tajemnicy” – podsumował.

W ten sposób możemy zrozumieć znaczenie natury w obrazach artysty. Musimy cofnąć się w czasie, aby zrozumieć, że w latach największej aktywności Trabucco (między latami 30. a 70. XX wieku; zmarł na początku lat 90.) nie było autostrady panamerykańskiej ani szybkiego ruchu pojazdów, a dzielnica Vicente López nie rozbudowała się znacząco pod względem zabudowy. Floryda, gdzie znajduje się Quinta Trabucco, była niemal wiejską okolicą, czystą naturą , z wieloma drzewami, które w mniejszych ilościach nadal istnieją pośród betonowych zabudowań. Pod koniec lat 50. artysta osiedlił się na stałe w Quinta Trabucco.

Choć urodził się w dzielnicy San Nicolás w Buenos Aires, Alberto Trabucco miał swoją pracownię w rodzinnej posiadłości w Vicente López, która zachowała atmosferę minionej epoki. Swoje obrazy przechowywał w piwnicy rezydencji, obok domowej spiżarni. W kolorach i pociągnięciach pędzla eksponowanych obrazów emanuje romantyzm i nostalgia.

Przykładem tajemnicy, której poszukiwał i w którą owinął swoje życie, jest fakt, że nigdy nie miał wystaw indywidualnych, ale przez pięć dekad brał udział w ogólnopolskich salonach i konkursach . Jego wrażliwość na sztukę pielęgnowała matka. Miał zaledwie 20 lat, gdy po raz pierwszy wziął udział w Ogólnopolskim Salonie Sztuk Pięknych.

Oprócz Nagrody Griersona zdobył Premio Estímulo del Salón Nacional w latach 1930, 1931 i 1935, a także Wielką Nagrodę Stolecia Niepodległości w 1966 roku. W latach 1955–1958 brał udział w wystawach w Barcelonie, Stanach Zjednoczonych, São Paulo i Brukseli.

W tekście wprowadzającym do wystawy Sergio Baur, prezes Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, wyraża wdzięczność za dziedzictwo „wyjątkowego artysty i hojnego mecenasa , którego wizja i hojność nieustannie wzbogacają naszą działalność instytucjonalną i kulturalną. Fundacja nosząca jego imię, utworzona w 1991 roku na mocy jego testamentu, stanowi jeden z najszlachetniejszych wyrazów zaangażowania w sztukę argentyńską”. Pomimo partnerki życiowej, która zarządzała jego artystycznymi przedsięwzięciami, Trabucco zdecydował się przekazać swoje prace Akademii.

Po podkreśleniu decyzji artysty, aby nie wystawiać swoich prac indywidualnie, „stawiając intymny dialog z dziełem twórczym ponad kręgi konsekracji”, Baur zwraca uwagę na trwałość jego artystycznej obecności, którą zawdzięcza bliskiej więzi łączącej Fundację Trabucco z Akademią.

Ta krajowa instytucja promuje sztukę współczesną poprzez różne inicjatywy, takie jak Narodowe Stypendium na projekty badawcze w dziedzinie sztuk wizualnych, zwłaszcza Nagroda im. Alberto J. Trabucco, ustanowiona w 1993 r. jako kontynuacja historycznej Nagrody Palanza.

Uznanie jest niezwykle cenne w kraju, którego zasoby w kręgach kulturalnych i artystycznych maleją, biorąc pod uwagę, że co roku artyści z różnych dziedzin, takich jak malarstwo, grafika, rzeźba, rysunek i inne, są doceniani , a ich dzieła są następnie przekazywane do muzeów publicznych. To nie lada wyczyn, zważywszy na to, że wszystkie wysiłki stowarzyszeń przyjaciół są niewystarczające na rynku, którego wartość rynkowa jest mierzona w dolarach.

Kiedy się z nami skontaktowano, kolekcjoner, który wolał zachować anonimowość, powiedział nam, że „ dzieła Trabucco okazjonalnie pojawiają się na aukcjach, ale nie mają stałej wartości rynkowej . Są kolekcjonerzy, którzy go poszukują, ponieważ podziwiają go jako artystę. Nie był impresjonistą w absolutnym tego słowa znaczeniu, ale miał bardzo różnorodne inspiracje i bardzo osobisty styl”.

I tu dochodzimy do jego obrazów, które nawiązują dialog z naturą, stanowiącą tło dla jego twórczości. W odcieniach zieleni i pasteli, czasem szarości, niczym niebo nad Quinta Trabucco w dniu naszej wizyty, obrazy te są równie żywe, co melancholijne. Można wręcz powiedzieć, że nostalgia, która wyłania się z niektórych z nich, jest jak oczekiwanie, że wszystko, czym cieszył się w swojej rezydencji, z czasem i postępem, zniknie.

Na obrazach pojawiają się wyraźne i przejrzyste postacie ludzkie i zwierzęce, a małe małpki widoczne na różnych obrazach nie są wytworem wyobraźni artysty, lecz naprawdę istnieją w tej wspaniałej posiadłości, która ma nawet swój własny mały lasek.

„Rzadko zdarza się, żeby dzieła sztuki pojawiały się na aukcjach” – informuje nas Stowarzyszenie Założycieli i Pionierów. „Kiedy przygotowywaliśmy wystawę , pojawiali się bardzo starsi sąsiedzi, którzy mieli prace Trabucco, prezenty od niego. Dzieła nie sprzedano ani za jego życia, ani po jego śmierci” – wspominają. Tylko jeden z nich znał kogoś, kto był zwolennikiem artysty i kupił jedno z jego dzieł. Powszechnie jednak spekuluje się, że artysta płacił swoimi pracami osobom przeprowadzającym prace konserwacyjne w rezydencji Vicente Lópeza.

Adriano Dell'Orco, lokalny badacz twórczości i biografii Trabucco, mówi Clarínowi : „Jego obrazy przedstawiają nam postacie z minionej epoki. Dzieci, kobiety i zwierzęta, niektóre w sielankowej formie; inne jako część flory i fauny, która mu towarzyszyła. Powód ostracyzmu Alberta nie jest jednoznaczny, lecz można go wywnioskować. Był najmłodszym i jedynym synem, miał dwie starsze siostry. Nieobecny ojciec, oddany biznesowi, i silna matka i babcia, które przeprowadzały całą rodzinę. Co więcej, nie chciał podążać śladami rodziny ani poświęcać się biznesowi. Chciał malować”.

Rok temu Dell'Orco rozpoczął badanie historii Trabucco, aby podkreślić jego wartość , ponieważ rodzina artysty odegrała znaczącą rolę w budowie Florida w dzielnicy Vicente López, a artysta-buntownik przekazał Argentyńczykom Narodową Nagrodę przyznawaną przez Akademię.

Zapytaliśmy badacza o wartość rynkową, jaką prace artysty mogą mieć dzisiaj: „Jej wartość rynkowa była względna wtedy i teraz, w zależności od obrazu. Jeden z jego nagrodzonych obrazów jest wart kilkadziesiąt tysięcy dolarów, podczas gdy większość z nich nie osiąga wysokich cen. Jego prawdziwa wartość tkwi w jego samouctwie, eksperymentowaniu, pionierskim eksplorowaniu ścieżek i technik. Alberto żył w epoce pośredniej między klasyką a awangardą . Wiele jego dzieł musiało być źródłem inspiracji dla innych, których dziś uważamy za wielkich artystów”.

Trabucco zawsze deklarował się jako impresjonista, ale nim nie był . „Jego malarstwo figuralne było pretekstem. Jego najbardziej wyszukane dzieła to eksploracje piasku, juty, kamienia, ziemi, tkaniny i skorupy jajek, gdzie temat i postacie są ledwie przedstawione, niemal z konieczności” – zauważa Dell’Orco – „lecz otulone tłami i draperiami, które same w sobie są niemal abstrakcyjnymi obrazami”.

I dodaje, że „w jego ewolucji malarstwo, materiały, kolory i faktury dawały mu o wiele więcej niż to, co widział. Powtarzał, że maluje to, co czuje. Pomimo buntu przeciwko rodzinie, do której należał, nigdy nie zbuntował się przeciwko kontekstowi, czasom, w których żył. Nie mógł, nie chciał, nie wiedział, jak uwolnić się od postaci, a kiedy ten czas nadszedł, był już stary”.

Kuratorami i organizatorami wystawy byli Mariana Castagnino, Mariana Gallegos del Santo i Victoria Lopresto, a producentem Departament Kultury im. Vicente Lópeza. Zwiedzanie z przewodnikiem jest możliwe w piątki i soboty. Pozostały tylko dwa weekendy.

Alberto Trabucco powraca do wiejskiej posiadłości Quinta Trabucco (Carlos Francisco Melo 3050) do 4 października, od wtorku do soboty w godzinach 10:00–18:00.