Pepe Moral korzysta z okazji losu i perły Cebady w Pampelunie

Los obdarzył Pepe Morala perłą walki byków w Cebada Gago i Moral nie zmarnował swojej szansy. Ani zastępstwo Víctora Hernándeza, ani, oczywiście, dobry byk. Lioso wniósł czyste piękno, światłość w skórze, odwagę wyczuwalną w jego charakterystycznej budowie. Typ Cebada lat 90., ojej! A on odpowiedział determinacją, szlachetną drogą, wystarczającym zapałem i, przede wszystkim, godną podziwu pokorą. Ani upokorzenie, ani te budowy, ani ten sposób oddania się nie miały miejsca w całej pięcioletniej kampanii La Zorrera. Do tego momentu był potępiany jako oszust.

Moral, który ryzykował głowę przy bramie Gayola, gdy kula świsnęła obok, zaoferował dystans Lioso, który już zasygnalizował swoje umiejętności w błyskotliwym powitaniu Verónica. Jest sens w jego podaniu Manolo Cortésa. Po prawej, w tej pierwszej serii z dystansu, wykorzystał pęd i bałem się, że byk go straci. Ale nie. Pepe Moral zmieniał ręce ze szczególną zręcznością po lewej, która była tą z cebadity. Zawsze siedząc, pion na podeszwach jego stóp był ogniwem w naprzemiennym ruchu, który sprawił, że lewa ręka zatrzymała się na chwilę dłużej. Seria uderzeń prawą ręką na kolanach była uderzeniem w kubki smakowe Pampeluny, a kolejna na stopach była uderzeniem w podniebienia kibiców. Zabił go z zadziwiającą łatwością, wychodząc przez ogon. Pchnięcie mieczem nie było szybkie. A po ciosie descabello byk padł. I tak samo prawe ucho. Owacja na cześć Lioso zabrzmiała.

23., Caminante, byk, który odpadł z wyścigu, był oczekiwany z pewną ciekawością. Pepe Moral udał się na niego do Porta Gayola, zdecydowany wrócić do pociągu po swoim zmartwychwstaniu w Sewilli, z Miurami i czujnym okiem Casa de Misericordia w zakładach. Caminante nikogo nie oszukał, nie upokarzając byka, co stwarzało więcej problemów z wysokością i zaangażowaniem niż cokolwiek innego. Moral dobrze to rozumiał, walcząc z nim u jego szczytu, a jeszcze lepiej, gdy opróżnił go z dołu. Faena miała swój moment w dwóch rundach, z dominującą prawą ręką. Brakowało jej wielu cnót, zwłaszcza odwagi, z jęczmieniem na więcej; faena, zakończenie z eksplozją początku (na kolanach). Pchnięcie mieczem wymagało verduguillo, a odzyskany Sewilczyk otrzymał owację.

Poważną corridę, tak różnorodną w budowie, rozpoczął od bardzo pięknego gniadego byka od rogu po ogon, potrząsanego i potrząsanego. Róg był niezwykle cienki od czubka po trzon otwartego pyska. Poruszał się bez złośliwości i luzu, niczym zawodnik bez stylu; Antonio Ferrera od początku interpretował jego potrzeby – i prawy róg – krótkimi seriami, nie denerwując go, w występie, który ostatecznie się przeciągnął. Czwarty byk, byk kanapkowy, okazał się wyjątkowo słaby. I Ferrera podjął mądrą decyzję o jego skróceniu.

Tajemnicza natura Cotorrito była bardzo przerażająca. Nie był największy ani najlepiej zbudowany z Barbadosów, ale ta skoncentrowana budowa udającego drapieżnika budziła wiele strachu. Román Collado również. Jego uśmiech zniknął, a myśli zamarzły. Byk nie wykonał jasnego ani prostego ataku , a torreador został trwale naznaczony. Nie wiedział, jak ani gdzie go dopaść. To rzucanie monetą brzmiało łatwo, ale było pewnym rogiem. Mapa drogowa maczety nie mieści się w umysłach współczesnych torreadorów. Nie było przekonania, kiedy prezentował ją po obu stronach byka. Ani kiedy zarysował się z mieczem: pięć pchnięć, zanim włożył rękę. Gorzka pigułka do przełknięcia, bez rozwiązania. Ten chłód w kościach i w sercu pozostał z nim przy szóstym, surowym, ale potężnym torancanazo. Román nie mógł znaleźć rytmu ani szybkości – bykowi brakowało rytmu – i skończył w katastrofie z mieczem. Fatalne popołudnie.