<i>Outlander: Krew mojej krwi</i> Sezon 1, odcinek 7: Gdy jest wola, jest i sposób

Poniżej spoilery.

Do tej pory rebelia jakobicka odgrywała jedynie drugoplanową rolę w wydarzeniach z serialu „Outlander: Blood of My Blood” . Jednak wraz ze zbliżaniem się akcji serialu, którego akcja rozgrywa się głównie w 1714 roku, do roku 1715 – kiedy to doszło do ważnej bitwy powstania jakobickiego – wiemy, że polityka szkockich Highlands zajmie centralne miejsce. Istotnie, najnowszy odcinek, „Luceo Non Uro”, koncentruje się głównie na spotkaniu jakobitów w Domu Nairne, gdzie Ellen znajduje się w centrum narastającego skandalu.

Ale najpierw sprawdźmy, co słychać u Fraserów i Beauchampów w przeciągłych, starych Leathersach. Po narodzinach dziecka w ostatnim odcinku Julia i Davina szybko się zaprzyjaźniły. Kiedy ta pierwsza proponuje, by potajemnie doprawiły jedzenie lairda „niepokalanym jagodami” – zmniejszając w ten sposób „potencjał Simona w sypialni” i zapewniając Julii, że nie będzie musiała uprawiać seksu z jej obrzydliwym, nowym mężem – obie wybuchają jednocześnie dziewczęcym chichotem. To prawdziwa przyjemność obserwować, jak najlepsze przyjaciółki knują o odpowiednio wiotki kwiatek ściskany w dłoni Daviny… nawet jeśli musiały przejść przez naprawdę wstrząsające doświadczenie porodu, aby osiągnąć ten poziom koleżeństwa.

Niemniej jednak – z wyjątkiem jego, hm, najgłębszych rejonów – sprawy zdają się układać dla lorda Lovata. W kościele protestanckim jest świadkiem chrztu dziecka Julii jako swojego imiennika, co potwierdza jego (i dziecka) poparcie dla przepowiedni jasnowidza . Przekupuje pastora, aby sfałszował daty narodzin dziecka i jego ślubu z Julią w dokumentach kościelnych, umacniając w ten sposób status niemowlęcia jako „prawowitego” spadkobiercy lairda. W końcu każe swojemu prawemu człowiekowi, Ballochowi, zamordować pastora, aby nikt nigdy nie dowiedział się o oszustwie.

Nie wie, że Julia wzięła sprawy w swoje ręce. Przed kościołem prosi Briana, aby pobłogosławił dziecko jako „William Henry Beauchamp”, a nie jako Simon Fraser z Lovat. Dla tych, którzy nie znają świata Outlandera , to imię może niewiele znaczyć. Ale dla długoletnich fanów to duże jajko wielkanocne. W głównej serii dowiadujemy się, że Brian i Ellen powitali na świecie chłopca o imieniu William, zanim urodził się jego młodszy brat, Jamie, główny bohater serii. Ten sam William rzekomo zmarł na ospę, gdy był małym chłopcem. Ale co, jeśli William Briana i Ellen oraz William Julii i Henry'ego to ta sama osoba? Co, jeśli William Fraser to w rzeczywistości William Beauchamp, wychowany przez Briana i Ellen z powodów, których jeszcze nie możemy ustalić? Oczywiście, to by oznaczało, że Jamie zakochał się w biologicznej siostrze swojego przybranego brata, ale... hej, w Outlanderze działy się dziwniejsze rzeczy.

Tak czy inaczej, starszy Simon ma teraz to, czego pragnie: dziedzica publicznie noszącego jego nazwisko; kobietę uważaną za jego legalnie poślubioną żonę; oraz rozłam między klanami Grant i MacKenzie. A co do tego rozłamu, cóż... Brian ma wiele do wyjaśnienia w tym odcinku. Jego ogólna niezdolność do ukrywania uczuć do Ellen szybko wpędza go i najstarszą MacKenzie w kłopoty, szczególnie po tym, jak Murtagh konfrontuje się z Brianem przed kościołem protestanckim. Wściekły na kuzyna za zalecanie się do Ellen za jego plecami, Murtagh uderza Briana i ogłasza koniec ich przyjaźni – a wszystko to podczas gdy Balloch obserwuje to z odległości kilku lat.

Ellen nie radzi sobie dużo lepiej w Leoch. W zamku wieści o napadzie na Grantów na bydło wzbudziły w Columie najgorsze obawy. Szybko podejrzewa brata, ale Ned informuje go, że udział Dougala jest niemożliwy: wódz wojenny był ostatnio widziany, jak zmierzał w stronę rodu Nairne, aby wystawić na aukcję bydło MacKenziego. Ellen jest na tyle mądra, by rozpoznać kłamstwo, gdy je usłyszy; ród Nairne nie hoduje takiego bydła. Nairne'owie są jednak znanymi zwolennikami jakobitów. Ellen wnioskuje, że Dougal potajemnie spotyka się z jakobitami, co z pewnością rozgniewa Grantów, deklarujących lojalność wobec Korony. (Przypomnijmy: Jakobici chcą przywrócić na tron ​​brytyjski króla z rodu Stuartów i przywrócić monarchię katolicką. Lojaliści, tacy jak Grantowie, popierają obecne rządy protestanckie). Colum, w akcie desperacji, zgadza się wysłać Ellen do rodu Nairne pod pretekstem zaproszenia Lady Nairne na zbliżające się zaślubiny. Tam Ellen spróbuje załagodzić wszelkie napięcia, które Dougal z pewnością wywoła.

Ale Ellen ma własny plan do zrealizowania. W Domu Nairne odkrywa, że ​​Simon wysłał Briana i Murtagha, by sprawdzili temperaturę obrad. A jak wszyscy już wiemy, Ellen i Brian są tak niepozorni w swoim zauroczeniu, jak psy w rui. Murtagh niemal natychmiast dostrzega ich spojrzenia niczym Romeo i Julia, a jego spojrzenie pełne rozpaczy zranionego szczeniaka jest równie przygnębiające, jak za pierwszym razem. Najwyraźniej nie mogąc się doczekać, by znów uderzyć kuzyna, całkowicie oddał się MacKenzie – a w szczególności Dougalowi. Kiedy Dougal prosi Murtagha, by pilnował jego siostry, podczas gdy on goni tajemniczą kobietę po korytarzu, Murtagh w końcu ma szansę porozmawiać z samą Lady MacKenzie. Oczywiście, nawet ta okazja zostaje zaprzepaszczona, gdy Malcolm Grant i Arch Bug wpadają na imprezę Jakobitów.

Ellen rozpoczyna kontrolę szkód. Informuje Malcolma, że ​​przybyła do Domu Nairne, aby zaprosić rodzinę na ślub, ale po drodze natknęła się na swojego brata, „wciągniętego w sidła” jakobickich rebeliantów. Przysięga, że ​​chciała tylko odwieść Dougala od tych niesmacznych powiązań, ale teraz boi się, że jej obecność na spotkaniu zrujnuje jej zaręczyny z Malcolmem! To prawie tak, jakby – o zgrozo – właśnie tego chciała!! Naprawdę sprytna dziewczyna.

Malcolm, niech go Bóg błogosławi, jest zbyt zauroczony, by dać się nabrać. „Uspokaja” jej obawy obietnicą, że nie powie ojcu o tej jakobickiej sprawie. Mimo to namawia ją do ucieczki, zanim wkroczą jego towarzysze, banda Czerwonych Mundurów. Brytyjscy żołnierze najpierw próbują aresztować Roba Roya MacGregora jako prawdziwego mózgowca napadu na bydło w Grant. Jednak następnie wystawiają nakaz aresztowania na licznych jakobickich spiskowców obecnych w pomieszczeniu, z których każdy dopuszcza się zdrady Korony. Wyczuwając zagrożenie dla Ellen, Brian strzela w podłogę, by odwrócić uwagę, a zgromadzenie wybucha szaleństwem.

Wybiegając na dziedziniec, Brian chwyta Ellen za rękę i chwyta ją w ramiona. (W biały dzień, uwaga. Dosłownie w środku sceny pościgu). Jak najwyraźniej każdy poza Brianem mógł przewidzieć, Dougal zauważa tę bezczelną okazywanie uczuć i postanawia uderzyć młodego Frasera. (To cud, że szczęka Briana wciąż jest nietknięta po tym odcinku). Wódz wojenny MacKenzie szarpie siostrę na konia, gestem nakazując Murtagha, by podążył za nimi. Zamiast uciec z Brianem, Murtagh postanawia wypełnić rozkazy Dougala. To kolejny cios dla i tak już chwiejącego się Briana.

Wszyscy nasi ulubieni bohaterowie wracają bezpiecznie do domu, na razie. Ale sekrety wychodzą na jaw. Wkrótce pani Fitz ma pecha i odkrywa kwadrat tartanu Frasera wśród rzeczy Ellen. Mylnie uważa tartan za należący do Murtagha, a nie do Briana, i kiedy od razu dochodzi do wniosku, że Murtagh i Ellen niedawno się pobrali, Ellen nie zawraca sobie głowy poprawianiem jej. „Schowaj to dobrze” – żąda pani Fitz. „I nie będziemy o tym więcej mówić”.

Ale ich pakt wkrótce zostanie wystawiony na próbę. Kiedy Colum wzywa siostrę, Ellen wpada prosto w zasadzkę: Henry przybywa w imieniu Grantów i ma do przedstawienia Lady MacKenzie paskudne żądanie. Z powodu ponownych plotek o rozwiązłości Ellen – za sprawą samego Simona Frasera, o czym poinformował Balloch, który był świadkiem kłótni Murtagha i Briana o Ellen na początku odcinka – Grantowie szukają teraz dowodu na jej czystość. Przeprowadzą test dziewictwa, który jest mniej więcej tak inwazyjny (i niebezpieczny dla niej), jak się wydaje. „Przepraszam” – mówi Henry, choć jego przeprosiny nie przyniosą Ellen większego pożytku.

Kiedy Brian wraca do Leathers, Simon dziękuje mu za uwiedzenie Ellen. „Jestem z ciebie dumny” – mówi Simon synowi, być może po raz pierwszy w życiu Briana. Przerażony, zdaje sobie sprawę, że nieświadomie namieszał w głowie ojcu. Sypiając z Ellen w odcinku 5 , prawdopodobnie wpędził ich oboje w pułapkę.

Nie on jeden jest w pułapce. Postanowiwszy, że jedyną drogą naprzód jest ta, która prowadzi go z powrotem do jego ocalałej córki, Claire, w XX wieku, Henry próbuje uciec od służby Grantów. Najpierw wraca do burdelu, gdzie mówi prostytutce — Seemie — że ich wspólna noc była pomyłką. (Myślisz?!) Seema, wyraźnie zakochana w dobrodusznym panu Beauchampie, desperacko próbuje przekonać Henry'ego, że może być kimkolwiek on chce, nawet jeśli jest to prymitywne odbicie Julii. Henry płaci Seemie hojnie, aby pomóc jej zacząć od nowa, ale pieniądze ewidentnie nie są tym, czego szuka. Pragnie podążyć za nim przez kamienie Craigh na Dun, ale on ją ignoruje, a jej twarz twardnieje ze złości.

I rzeczywiście, gdy Henry próbuje dobiec do kamieni, zostaje zatrzymany przez Arch Buga. (Temu człowiekowi w jakiś sposób udaje się być wszędzie naraz). Seema mówi Grantom, gdzie znaleźć Henry'ego, a oni prowadzą go z powrotem do domu Isaaca – jako swojego strażnika i więźnia.

Henry może jeszcze o tym nie wiedzieć, ale to schwytanie może być najlepszą rzeczą, jaka mogła mu się przydarzyć. Po doprawieniu jedzenia lorda Lovata niepokalanym jagodami i poczekaniu, aż zemdleje obok niej, Julia na palcach przechodzi przez komnatę lairda i odkrywa na jego biurku stos listów od klanu Grantów. Po bliższym przyjrzeniu się oczy Julii rozszerzają się z rozpoznaniem. Zna ten charakter pisma i to imię. Henry Grant? To jej Henry. Żyje i jest tutaj, w Szkocji. Znajdzie go. Pytanie tylko, czy będzie wystarczająco szybka?