Brecht z młodości

Kumis BOZKIR

Młodzi aktorzy Uniwersyteckiego Klubu Teatralnego TOBB zaprezentowali alternatywną interpretację sztuki Bertolta Brechta „Kaukaski krąg kredowy” w teatrze Ankara Aralık Sahne. Spektakl charakteryzował się otwartym stylem i demonstracyjną grą aktorską, ale nie ignorował słów i wypowiedzi Brechta, kładąc nacisk na istotę sztuki. Uniwersytecki Klub Teatralny TOBB wybrał inną reżyserię: Onura Gazdağa.

Jako dramatopisarz, Brecht może wystawiać sztuki poza własną teatralną formą epicko-dialektycznej fikcji; reżyser może również wystawiać sztuki innych autorów, wykorzystując w razie potrzeby epicko-dialektyczną technikę Brechta. W istocie, w Małym Organonie „teatr ery nauki” potrafi przekształcić dialektykę w źródło przyjemności. Niespodzianki rozwoju, który podąża logiczną trajektorią i kontynuuje swoje skoki; brak stagnacji we wszystkich pozycjach, komizm sprzeczności i zabawne pozycje wynikające z witalności ludzi, przedmiotów i procesów. To wszystko podnosi zarówno sztukę życia, jak i radość z samego życia. Powiedziano, że „wszystkie sztuki przyczyniają się do sztuki życia, największej ze wszystkich sztuk”.

CENNE RZECZY TEATRU

Amatorzy, skarby teatru, zawsze byli najbardziej wspierający i wnosili największy wkład w teatr eksperymentalny. Reżyser Onur Gazdağ i jego zespół skrupulatnie podążali tą ścieżką. Podział klasowy w sztuce, walka między potężnymi a ludźmi i jej konsekwencje są widoczne. Alternatywna narracja ukazuje dylematy życia poprzez kolor i blask. W „Kaukaskim Kredowym Kręgu” aktorzy z powodzeniem ucieleśniają swoją demonstracyjną grę w postawach społecznych, odzwierciedlając elementy regionalne i lokalne, nie pomijając ich. Co więcej, sprzeczność między tym, co ludzkie, proludzkie, a tym, co prowładza-rząd, jest krystalicznie czysta. Dopóki opowiadają się za człowieczeństwem, emocjami i solidarnością społeczną, życie i natura, zarówno piękne, jak i trudne, pozostają niezmienne. Ta sprzeczność, jeszcze bardziej widoczna dzisiaj, ujawnia się w całym spektaklu. Kiedy życiu nie udaje się ustanowić systemu opartego na prawdzie i etycznym rozumieniu, dobro i zło zawsze stają ze sobą w konfrontacji. Sztuka, której akcja zaczyna się w tym miejscu, przetrwała do dziś i przetrwała trwające wojny dzięki interpretacji reżysera, aktorom i ich znakomitym występom.

Zarówno kolor, jak i ranga

Kurtyny w tle, kołysząc się równolegle, ale nieregularnie, podkreślają kolory ludu i dworu królewskiego, a ich proste stroje łączą się z symbolicznymi warkoczami. Warkocze symbolizują zarówno kolor, jak i rangę – strój biedoty i blask arystokracji. Zmienne wysokości na scenie dopełniają wystrój i otoczenie.

Choć muzyka w sztuce przemawia do widzów współcześnie, pojawia się ona okresowo w spektaklu. Naga, muzyczna narracja chóru pomiędzy epizodami oraz pozycjonowanie narratora poprzez pieśni solowe nawiązują do epicko-dialektycznej formy, która dopełnia sztukę, przechodząc do prostoty współczesnego spektaklu teatralnego. Zastosowanie oświetlenia, przechodzącego z oświetlenia ogólnego do ogólnego, oraz wystawienie sztuki na równych zasadach, twarzą w twarz, przenoszą sztukę na widownię, a oba akty, w tym splocie, kończą się bez śladu upływu czasu.

POPRAWNA MATEMATYKA

Ta integralność ożywa na scenie dzięki trafnej interpretacji Brechta i jego teatru przez Onura Gazdağa, instruktora i reżysera Klubu Teatralnego Uniwersytetu TOBB, a także dzięki precyzyjnej matematyce tego, co można zastąpić czym w przypadku formy epicko-dialektycznej.

Forma teatralna Brechta, najpierw epicka, a później epicko-dialektyczna, jest najbardziej techniczną i funkcjonalną formą inscenizacji jego sztuk. Jej matematyka jest przejrzysta, ale w jego własnym teatrze, który wciąż istnieje, wypróbowuje formy, które czynią ją bardziej nowoczesną.

PEŁEN ENERGII

Bertolt Brecht szczególnie pragnął, aby światopogląd, walka klasowa , wyzysk , relacje władzy i autorytetu nie zostały utracone, a ci, którzy czerpią z nich korzyści, powinni zostać wyniesieni na pierwszy plan i zaprezentowani w teatrze. Sztuka, która się nimi zajmuje i jej zdolność do oddziaływania na publiczność, jest tym, co nigdy się nie zmienia.

W tym sensie, gdy Kaukaski Krąg Kredowy połączył siły z eksperymentalnymi aktorami, którzy „tworzyli teatr amatorsko z miłością”, stworzył jasny przykład sztuki, która niosła się z pełną energią, nigdy nie tracąc kontaktu z publicznością.