Oman: Magiczne góry i luksusowe ucieczki

Było jeszcze ciemno, gdy nasz samolot zaczął schodzić do Maskatu. Pod nami atramentowo-czarne wody Zatoki Omańskiej odbijały światło srebrzystego księżyca, a mroczne kontury zębatych gór Jabal Akhdar otaczały wciąż śpiące miasto.

Na lotnisku było cicho, nasz lot był jedynym, który lądował o tej porze dnia. Szybko przeszliśmy przez kontrolę imigracyjną i wyszliśmy na halę przylotów terminalu, gdzie czekał na nas kierowca w mundurze. Przez terminal i do czekającego samochodu udaliśmy się prosto z miasta w stronę gór.

Droga wiła się przez obrzeża Maskatu, stopniowo ustępując miejsca surowej rozległości pustyni omańskiej. W miarę jak zbliżamy się do gór, krajobraz staje się jeszcze bardziej dramatyczny, z poszarpanymi szczytami wznoszącymi się na tle powoli rozjaśniającego się nieba. Powietrze robi się chłodniejsze w miarę wspinaczki. Mijamy małe wioski i tradycyjne kamienne domy, przyklejone do zboczy wzgórz.

Zajęło nam siedem lat, aby ukończyć krętą, stromą drogę, która zaprowadziła nas z nowoczesnego Maskatu na odległy płaskowyż Saiq – wspaniałe osiągnięcie inżynierii, które zmieniło życie lokalnych mieszkańców, którzy wcześniej musieli pokonywać trudny teren na osłach. Na końcu drogi i na końcu naszej dwugodzinnej podróży znajduje się oszałamiający ośrodek Anantara Al Jabal Al Akhdar Resort.

Zostaliśmy zaprowadzeni do naszego pokoju, który, usytuowany na skraju stromego kanionu 2095 m n.p.m., oferuje niesamowite widoki. Światło wlewa się do pokoju, mieniąc się i odbijając od basenu na naszym tarasie, a my możemy zobaczyć odległe skupiska budynków rozsiane po przeciwnej stronie kanionu. Wyruszamy na eksplorację.

Płaskowyż Saiq, będący domem dla kilku tradycyjnych wiosek, stanowi jaskrawy kontrast z suchymi nizinami Omanu. Przez stulecia ludzie tutaj dostosowali się do górskiego środowiska, mozolnie budując solidne kamienne domy, ponadczasowe tarasowe farmy i starożytny system nawadniający znany jako „falaj”, który kieruje wodę ze źródeł górskich bezpośrednio do ich pól. W górach tych znajduje się około 58 różnych wiosek; niegdyś zamieszkiwanych przez rolników i ich rodziny, ale obecnie w większości opuszczonych. Garstka mieszkańców, którzy pozostali na stałe, prowadzi styl życia, który jest głęboko związany z ziemią, którą uprawiali przez pokolenia.

Płaskowyż Saiq, będący domem dla kilku tradycyjnych wiosek, stanowi jaskrawy kontrast z suchymi nizinami Omanu. Przez stulecia ludzie tutaj dostosowali się do górskiego środowiska, mozolnie budując solidne kamienne domy, ponadczasowe tarasowe farmy i starożytny system nawadniający znany jako „falaj”, który kieruje wodę ze źródeł górskich bezpośrednio do ich pól. W górach tych znajduje się około 58 różnych wiosek; niegdyś zamieszkiwanych przez rolników i ich rodziny, ale obecnie w większości opuszczonych. Garstka mieszkańców, którzy pozostali na stałe, prowadzi styl życia, który jest głęboko związany z ziemią, którą uprawiali przez pokolenia.

Jednak najbardziej cenioną rośliną jest róża damasceńska, znana lokalnie jako „wardh”, zbierana w marcu i kwietniu, a następnie destylowana w celu uzyskania słynnej na całym świecie omańskiej wody różanej. Kwitnące wiosną róże wypełniają powietrze delikatnym, słodkim zapachem. Rolnicy wstają wcześnie, aby ręcznie zbierać delikatne płatki róż, gdy ich zapach jest najsilniejszy. Płatki są następnie destylowane w tradycyjnych glinianych piecach lub miedzianych alembikach. Potrzeba trzech godzin, aby zamienić 1,5 kg tych odurzających różowych kwiatów w surową wodę różaną. Każda partia będzie wymagała kolejnych trzech do czterech miesięcy chłodzenia, filtrowania i przechowywania, zanim stanie się najbardziej dymną i najciemniejszą wodą różaną, a jej cena może wynieść około 9 riali omańskich (20 funtów) za butelkę 750 ml. To uświęcone tradycją rzemiosło przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Po powrocie do hotelu widoki są niesamowite. Diana's Point, przeszklona platforma nazwana na cześć zmarłej księżnej Walii , która odwiedziła to miejsce w latach 80., szybko stała się naszym ulubionym miejscem na drinka o zachodzie słońca i kolację. Oglądanie z tego miejsca słońca chowającego się pod kanionem było niezapomniane — chociaż widok z tarasu naszego pokoju był niemal tak samo dobry.

Kamienne ściany ośrodka przypominające fortecę, ogromne okna łukowe i misternie rzeźbione elementy drewniane odzwierciedlają dziedzictwo kulturowe Omanu. Wewnątrz zastosowano tradycyjne elementy, takie jak tynk tadelakt i płytki zellij, a w ogrodach ścieżki prowadzą do tradycyjnej łaźni tureckiej, luksusowego spa i odosobnionych miejsc do obserwacji gwiazd . Budowa ośrodka zajęła cztery lata – uważam, że był to dobrze spędzony czas!

Z gór nadszedł czas powrotu do Maskatu, aby jeszcze trochę pozwiedzać. Ostre zakręty i strome zbocza ustąpiły miejsca morzu bielonych budynków i linii brzegowej muskanej przez wody Morza Arabskiego.

Maskat, przylegający do wybrzeża, położony między Zatoką Omańską a górującymi nad nią górami Jabal Akhdar. Otoczony błyszczącymi megamiastami Zatoki, Oman faworyzuje tradycję, a kraj zakazał budowy wieżowców na rzecz niskiej, bielonej estetyki. Nietknięty przez turystykę masową i bez krzykliwości wieżowców i tłumów sąsiadów z ZEA , kraj ten wyróżnia się na tle sąsiadów przywiązaniem do autentyczności. Oman oparł się przyciąganiu turystyki masowej, zamiast tego skupiając się na zachowaniu swojej kultury, jednocześnie przyjmując nowoczesność.

Chedi Muscat był naszym domem przez następne kilka dni – idealne połączenie centralnej lokalizacji miasta z przepięknymi widokami na ocean. Akry zadbanych zielonych trawników, kołyszące się palmy, kręte ścieżki, bulgoczące elementy wodne, trzy lazurowe baseny, prywatna plaża o długości 370 m i kilka naprawdę cudownych restauracji.

Hotel ma legendarną reputację na Bliskim Wschodzie. Był to pierwszy luksusowy hotel wybudowany w Omanie i stał się punktem odniesienia dla omańskiej gościnności. Dwie dekady później ludzie nadal przybywają tu z całego świata, aby doświadczyć jego powściągliwego luksusu.

Oderwawszy się od rozkosznie ciepłego oceanu, nadszedł czas na zwiedzanie miasta. Zapisaliśmy się na prywatną wycieczkę z lokalnym przewodnikiem, Hajer Al Muzayni. Hajer pracuje jako przewodnik dla With Locals i ma rękę na pulsie miasta – poza wszystkimi regularnymi widokami pokazała nam kilka ukrytych perełek i dziwacznych zakątków Maskatu, które większość turystów mogłaby przegapić. Zapisz się na 5-godzinną wycieczkę Full Coverage Muscat City Tour i zapytaj o nią po imieniu!

Pierwszym przystankiem był Wielki Meczet Sułtana Qaboosa. Meczety Omanu są godnym uwagi wyjątkiem od polityki kraju „żadnych wysokich budynków”, a meczet w sercu Maskatu dominuje nad panoramą miasta swoim 91-metrowym minaretem. Cicho imponujący z zewnątrz, ten niesamowity przykład nowoczesnej architektury islamskiej, był darem dla narodu od sułtana Qaboosa, aby uczcić jego 30. rocznicę panowania. Główna sala modlitewna jest wspaniała. Sam dywan o wymiarach 70 na 60 metrów utkany został przez 600 kobiet przez cztery lata. Meczet może pomieścić 20 000 wiernych, a dzięki ozdobnym dziedzińcom, mozaikom, salom modlitewnym i pięknie utrzymanym ogrodom jest jednym z najpiękniejszych widoków w mieście.

Następnym punktem programu był Mutrah corniche. Spacerowaliśmy 2-kilometrową promenadą, zatrzymując się na mocną, słodką herbatę kardamonową, znaną jako karak chai. Doprawiona kardamonem, goździkami, cynamonem i imbirem, zmieszana ze słodzonym mlekiem skondensowanym, które nadaje jej intensywną kremowość, ta herbata jest super pyszna!

Kontynuując podróż wzdłuż Corniche, podziwialiśmy Masjid Al Rasool Al Adham, szyicki meczet z niebieską kopułą, pochodzący z XV wieku, zanim zajrzeliśmy do 200-letniego Mutrah Souq. Tutaj przeszliśmy całą długość krytego targu, od bramy wejściowej przy Corniche, aż do bramy wyjściowej w starych dzielnicach miasta. Zabytkowe meble, pamiątki, biżuteria, tradycyjne omańskie sztylety, przyprawy, kadzidła i perfumy, zobaczyliśmy wszystko.

Lśniący, biały marmurowy budynek opery w Maskacie był naszym ostatnim portem. Znany ze swojej wyjątkowej akustyki, budynek jest centrum sztuki i kultury miasta, regularnie goszcząc wykonawców muzycznych z całego świata. Występy są zaskakująco niedrogie, chociaż możesz, tak jak my, po prostu wziąć udział w krótkiej wycieczce z przewodnikiem po wnętrzu.

Aby się pokrzepić w drodze, wstąpiliśmy do lokalnego punktu, aby napić się omańskiej kawy, kahwy. Zazwyczaj dość słaba, z nutą wody różanej i szafranu, kahwa jest popularnym napojem towarzyskim, ponieważ, jako że nie jest mocna, można usiąść z przyjaciółmi i wypić wiele filiżanek pod rząd.

Pod koniec naszej wycieczki mieliśmy już spory apetyt i szukaliśmy czegoś bardziej treściwego niż kawa. W Omanie nie ma zbyt wiele ulicznego jedzenia. Ale Hajer pokazał nam mishkak, szaszłyki z grillowanego mięsa i owoców morza. Marynowane w czosnku, imbirze i przyprawach, a następnie grillowane na gorącym węglu drzewnym, mishkak jest spożywane z ostrym sosem chili lub sosem tamaryndowym. Odwiedziliśmy jedno ze stałych stoisk z jedzeniem ulicznym wzdłuż plaży i, siadając przy jednym z plastikowych stolików i krzeseł na parkingu, pochłonęliśmy wędzone szaszłyki.

Żaden posiłek nie jest kompletny bez deseru, więc udaliśmy się do Al Diwaniya, jednego z najlepszych miejsc w Maskacie na Halwę, bardzo słodki, lepki omański deser, ugotowany na gęstą pastę i doprawiony wodą różaną, szafranem i orzechami. To jeden z nielicznych autentycznych omańskich deserów i jeśli, tak jak ja, lubisz słodycze, pokochasz go.

Po sześciu godzinach zwiedzania, odwiedzania lokalnych plaż, odwiedzania galerii i kawiarni, robienia zakupów i jedzenia, poczuliśmy, że „dobrze poznaliśmy” miasto.

Oman słynie z ciepłego powitania, jakie oferuje odwiedzającym. W jakiś sposób krajowi udaje się połączyć bogatą historię i silne tradycje z oszałamiającymi krajobrazami i zdecydowanie nowoczesnym spojrzeniem. Od ozdobnych meczetów w Maskacie po dramatyczne góry Jebel Akhdar i niektóre z najbardziej oszałamiających plaż na Półwyspie Arabskim, Oman jest niesamowitym miejscem docelowym, które oferuje tak wiele. Jak mówią po arabsku, „jamil jiddan” … bardzo piękne.