De figuren tentoongesteld in het Pilotta in Parma, samengesteld door Camillo Langone

Over hetzelfde onderwerp:

Als er één ding onmiskenbaar is, is het wel dat Camillo Langone de afgelopen jaren een productieve mecenas is geworden. Misschien bij gebrek aan prinsen, heeft onze geliefde en vaak gehate vriend, de Feuillant, uitvinder van de liturgische kritiek, aanbidder van de romantische methode, eclectisch schrijver, katholiek, tabernakelist en antifascist, meer vierkante meters doeken besteld dan Pinot Gallizio's industriële schilderijen opleverden. Zijn meest recente selectie is nu te zien onder de gewelven van Parma's Pilotta Gallery voor Bella Figura. Pittura italiana d'oggi (Bella figura. Pittura italiana d'oggi) , tot 30 november, met vers geschilderde schilderijen, grotendeels in opdracht, waarvan sommige worden aangekocht voor de permanente collecties van het museum. Daaronder bevindt zich, zeker en terecht, Ester Grossi's portret van Alexander Farnese, en hopelijk minstens één uitvinding van Enrico Robusti, genius loci, die vier overenthousiaste vrouwen schildert op de hoogvlakten van Asiago, hun armen omhoog zoals in de openingssequentie van Mulholland Drive. Daarna volgt een portret van een Italië om op te eten, met kip, salami, kaas, pens, macaroni, mortadella, kikkers en zelfs Caravaggio's fruitmand in een krat. Naast hen kust een Maria Luigia, dol op haar von Neipperg, hem in krulspelden op een steenworp afstand van Antelami, terwijl Franco Maria Ricci's Jaguar E, overgeschilderd in bloedworstrood, beneden op hen wacht. Een vleesetend en verre van vegetarisch schilderij, zoals Lorenzo Tonda's olieverfschilderij waarin een zielige milieuactivist de planten waar hij zo van houdt, omzet in meststof.

Het meest Caravaggeske schilderij is een Nicola Verlato, een enorm altaarstuk gewijd aan de dood van Pier Paolo Pasolini, stijf op de brancard naast de Giulia GT die nacht in Ostia, tussen enkele details van de begrafenis van de heilige Lucia en het avondmaal in Emmaus uit de National Gallery, de diep rouwende Orson Welles, Ezra Pound, Maria Callas, Ninetto Davoli en andere iconen van Pasolin, in het donkere veld, op de achterkant het nummer zeven van een voetbaldoel, symbool van de droom die bij zonsopgang op 2 november 1975 verbrijzeld werd. Een van de weinige werken die een muur helemaal voor zichzelf heeft, zoals Simone Vezzani's Beatrice en Marta, Chiara Calore's grote Cupido en Psyche en het drieluik van prachtige figuren getekend in potlood door Omar Galliani die de tentoonstelling de titel geven die hij verdient, maar ook het kleine frontale juweel van Fulvia Mendini, gedetailleerd gebeiteld, en Giovanni Gasparro's Sint Franciscus, verrast op het moment van de stigmata, op de grond geworpen, zijn blik zwevend tussen angst en extase. Als een alter Christus, al klaar voor de glorie van de hemel.

Camillo hing het niet op, maar het grote schilderij van Guttuso uit 1955, dat de tentoonstelling in het atrium van de gewelven opent en afsluit, blijft opmerkelijk. Een uitstekend schilder, in minstens een dozijn schilderijen, van Togliatti's Begrafenis tot dit grote strand waar voortdurend mensen rondlopen. Een vrolijke Guernica – de goede oude Guttuso kon zijn verering voor Pablo Picasso maar niet loslaten – hij plaatst het zelfs tussen de badgasten, voluptueuze vrouwen en slappe mannen terwijl hij – liggend op de rand, met alleen zijn voeten zichtbaar vanaf zijn zelfportret – het tafereel schildert. In die tijd bracht Guttuso zijn zomers door in Velate en kwam hij af en toe mijn vader in Oleggio bezoeken. Vaker nog, op zondag, arriveerde zijn butler, de broer van onze vader, altijd hongerig. "De Maestro eet kaviaar en er komt niets in de keuken!" Socialistisch realisme op zijn best: goed leven en tegelijkertijd met plezier spreken over de revolutie die niemand wilde en over de schilderkunst die toen uit de mode raakte, maar die nu, tachtig jaar later en niet alleen dankzij Camillo, weer sterk en vitaal onder ons is teruggekeerd.

Meer over deze onderwerpen: