De iconische 'DOOM' slaat terug en is klaar om de actiegame van het jaar te worden.

De beste verdediging is een goede aanval. Deze beroemde – en afgezaagde – uitspraak, die zowel aan Sun Tzu als aan Hansi Flick kan worden toegeschreven, is ook als gegoten van toepassing op DOOM: The Dark Ages , het gloednieuwe deel in de langlopende first-person actiefilm. De nieuwe videogame van id Software, die deze week verkrijgbaar is voor pc, Xbox Series en PlayStation 5 , behoudt zijn kenmerkende extreme gewelddadigheid, maar vernieuwt de gameplay.

Het derde hoofdstuk in de reboot van de franchise, die sinds 2017 in de kantoren van de Texaanse studio smeedt, is opnieuw een feest van snelheid, bloed en heavy metal. De grote nieuwe functie is het schild. Op het eerste gezicht is het een verdedigingswapen, maar het verandert de gameplay-dynamiek compleet. In de handen van de Doom Slayer verandert het echter in een wapen dat tot meedogenloze vernietiging leidt.

DOOM: The Dark Ages is opnieuw een feest van snelheid, bloed en heavy metal.

Voordat we verdergaan, de voor de hand liggende vraag: is het noodzakelijk om de twee voorgaande delen gespeeld te hebben? Helemaal niet. Hoewel de game veel nadruk legt op het verhaal, blijft dit slechts een voorwendsel om de omgeving te presenteren waarin de actie zich afspeelt. In de filmpjes die je doorgaans aan het begin en einde van de 22 missies van de singleplayercampagne ziet, valt vooral het hoe en waarom op, en niet het wat.

En meer nog dan in de voorgaande delen is The Dark Ages een tot het uiterste doorgevoerde machtsfantasie. In de rol van een supersoldaat die een heel leger kan uitschakelen, valt op hoe het artistieke ontwerp draait om esthetiek die de illusie van onbeperkte macht wil versterken. Ook de sciencefictionwereld, die een hypergemilitariseerde futurologie combineert met barokke en monumentale gebouwen, draagt ​​bij aan dit gevoel van grandeur.

Het grote nieuws is het schild, een verdedigend (en aanvallend) wapen dat de dynamiek van het spel volledig verandert.

De nieuwste versie van DOOM speelt voortdurend met de perceptie van omvang, gewicht en kracht, en het gebruik van het beroemde schild speelt hierbij een sleutelrol. Het is inderdaad een hulpmiddel waarmee je jezelf kunt beschermen tegen vijandelijk vuur, maar het is ook een wapen dat je kunt gooien zoals Captain America, waarmee je je over het podium kunt bewegen en dat bovenal de deur opent naar een soort gameplay die niet typisch is voor first-person shooters , maar meer lijkt op die van gevechtsspellen met tegenaanvallen.

Toen we DOOM (2017) beoordeelden, benadrukten we dat het een “verfijnd, direct en zeer bevredigend” besturingssysteem had. Een paar jaar later, met DOOM Eternal (2020), prezen we “de balans tussen wapenontwerp, vijanden en de vaardigheden van de hoofdpersoon.” The Dark Ages behoudt al deze elementen, maar nuanceert de speelstijl om het gevoel van robuustheid dat de hoofdpersoon uitstraalt te benadrukken. Hoewel het spel net zo vloeiend of zelfs vloeiender is dan de twee voorgaande delen, vinden de schoten en schietpartijen dit keer dichter bij de grond plaats. Er wordt minder gesprongen en de levels zijn meer open en lopen horizontaal in plaats van verticaal.

De nieuwe scenario's zijn zo uitgebreid dat ze het speltempo vaak vertragen.

Misschien nog wel het meest verdacht zijn de decors, die zo groot zijn dat ze het tempo van de actie soms vertragen, en niet zozeer de nieuwe dynamiek rondom het schild en de strijdvlegel. Ofwel lijkt de AI van de vijand niet erg voorbereid op deze open scenario's. Of dat de fases van het vliegen op de rug van een draak enigszins mechanisch zijn. Of dat missies aan boord van grote gevechtsrobots meer een spectaculaire opeenvolging zijn dan een spannende uitdaging...

Lees ook

De nieuwe kijk van Hugo Martin en zijn team op DOOM: The Dark Ages is misschien niet wat trouwe fans hadden gehoopt, maar wat dit nieuwe deel wél kan verklappen, is dat het de brutale en wilde karakters van de saga, en ook het unieke gevoel voor humor, goed weet te behouden. Het is verbazingwekkend hoe een game die het meest vulgair en onaangenaam is, qua gameplay ook een van de meest verfijnde en uitgebalanceerde games kan zijn.