Voorlaatste

NAAR

Voordat het Centre Pompidou in Parijs in september volgend jaar zijn deuren sluit voor een radicale renovatie, organiseert het een grote tentoonstelling met het meest opmerkelijke werk van Suzanne Valadon (1865-1938), een van de meest emblematische en gedurfde kunstenaars van haar generatie.

In tegenstelling tot het kubisme en de abstracte kunst, die de picturale scène van die tijd domineerden, concentreerde zij zich vooral op het schilderen van de realiteit. Hierbij plaatste zij het naakt, zowel mannelijk als vrouwelijk, centraal in haar werk, zonder kunstgrepen of voyeurisme.

De tentoonstelling toont ons Suzanne Valadon, vanaf haar beginjaren als geliefd model in heel Montmartre tot de erkenning die ze als een uitzonderlijke kunstenares kreeg van haar collega's en galeriehouders, en de veeleisende en vaak vernietigende kritiek van de columnisten uit die tijd.

In zijn werk geeft Valadon uitdrukking aan de Parijse hartstocht van de veranderende nieuwe 20e eeuw, met zijn cafés, cabarets, danszalen en de nieuwe artistieke, intellectuele en sociale uitingen van een voortdurend veranderende stad.

Het bovenstaande wordt geïllustreerd aan de hand van 200 werken uit verschillende instellingen, met name het Centre Pompidou, maar ook de musea Orsay en de Orangerie. Uit uitzonderlijke bruiklenen van het Museum of Modern Art in New York, de Hermitage Foundation en belangrijke privécollecties.

Al het tentoongestelde materiaal richt zich op de twee favoriete media van de kunstenaar: design en schilderkunst. Ook zijn grafische werk valt op door het grote aantal tekeningen die zelden bij het publiek bekend zijn.

Het prachtige archief dat in 1974 in het Centre Pompidou werd opgericht door Dr. Robert Le Masle, een arts, verzamelaar en goede vriend van de kunstenaar, biedt nu ruimte voor de tentoonstelling van talloze foto's, manuscripten en vroege documenten uit de Kandinsky Bibliotheek, die Valadons persoonlijkheid en haar vroege artistieke erkenning onthullen.

Sinds de grote tentoonstelling in het Nationaal Museum voor Moderne Kunst in 1967 heeft Parijs zich er niet meer over gebogen. Tegenwoordig benadrukt het Pompidou Museum het belang van deze uitzonderlijke figuur en benadrukt zijn pioniersrol bij het ontstaan ​​van de moderne kunst. En ook de grote vrijheid waarmee hij aan zijn werk werkte.