Geschiedenis uitgesteld na een "nu of nooit"

"Ze zeggen dat we nooit meer tweevoudig kampioen zullen worden. Laten we eens kijken." Toen hij vorig jaar de microfoon midden op het podium van Marquês de Pombal liet vallen ter ere van de titelviering van Sporting, deed Ruben Amorim meer dan je in één zin of gebaar had kunnen bedenken. Enerzijds, en mocht er nog twijfel bestaan ​​vanwege de afnemende interesse van Liverpool, bevestigde hij dat hij nog een seizoen bij Alvalade blijft. Aan de andere kant gaf het een extra boost aan de bijna 100.000 mensen die de emblematische rotonde van Lissabon vulden en aan de miljoenen fans van de club die niet bepaald gewend waren aan een dergelijke nationale dominantie zoals die in 2023/24 plaatsvond. Tot slot liet hij tussen de regels door een boodschap achter voor de directe rivalen: Benfica, dat bijna gegijzeld is door een uitgeputte Roger Schmidt, en FC Porto, dat op alle niveaus aan een nieuw seizoen begint.

Voor degenen die het begrijpen, was het laten vallen van de microfoon meer waard dan duizend woorden. De markt vertelde de rest: afgezien van Sebastián Coates, die de Lions een jaar eerder verliet dan oorspronkelijk overeengekomen vanwege familieomstandigheden, vertrok geen enkele vaste basisspeler. Mateus Fernandes en de grappenmaker Paulinho waren de enige verkopen (naast de geldinstroom in de vorm van percentages toegevoegde waarde van spelers als João Palhinha of Renato Veiga) en de grootste investering ooit was geconcentreerd op vier elementen die bij de club arriveerden met een perspectief op de korte en middellange termijn en die dienden als bolwerken van vernieuwing: Kovacevic, die de enige was die de scoutingafdeling foutief had gecast vanwege een gebrek aan aanpassing aan de club en het land, Maxi Araújo, Zeno Debast en Conrad Harder. Het was een inspanning voor iets dat innerlijk functioneerde als een soort Laatste Dans. Amorim voltooide zijn laatste hoofdstuk bij Sporting en wilde dat graag in stijl doen.

De rivalen gingen, om verschillende redenen, met minder wapens het spel in. Benfica gaf prioriteit aan het financiële aspect, en balanceerde een boekjaar dat in de eerste helft van het jaar een van de meest winstgevende was - meer dan 40 miljoen positief vergeleken met 18,1 miljoen in dezelfde periode -, het investeerde in een andere aanvallende referentie (Pavlidis), maar zag de selectie namen verliezen als João Neves, David Neres of Marcos Leonardo in een markt die op de laatste dag een versterking opleverde die een van de beste investeringen was op het gebied van kwaliteit en prijs van de afgelopen jaren (Kerem Aktürkoglu, die 12 miljoen kostte). FC Porto, dat gegijzeld wordt door een uiterst kwetsbare economische en financiële situatie, boekte winst door de verkoop van Evanilson, leende Fábio Vieira zonder enige optie en investeerde fors in Samu Omorodion, die net de Olympische Spelen in Parijs had gewonnen.

Sporting bleef in diezelfde lijn ook naar anderen kijken. Al snel werd bij Alvalade duidelijk dat de kans klein was dat Viktor Gyökeres deze zomer zou vertrekken. Er kwamen echter weer serieuze vragen naar andere internationale spelers, die al langer in de belangstelling stonden van de grote Europese competities. Ook werden er aanbiedingen gedaan die financieel gezien veel gunstiger waren en die de Lions misschien niet zoveel zouden opleveren, maar die wel een bijna unieke carrièrekans leken te bieden. Voor sommigen en anderen verscheen Ruben Amorim toen de situatie een punt naderde waarop er een uitweg mogelijk was. Hij sprak. Hij legde het uit. Ik vroeg. De nauwe band die hij altijd met de spelers onderhield, en die een van de kenmerken werd van zijn tijd bij Sporting, zorgde ervoor dat iedereen op één lijn zat in de zoektocht naar iets historisch.

Als ze opnieuw winnen, zouden de Lions hun tweede kampioenschap kunnen winnen. Dat was al 70 jaar niet meer voorgekomen. Er waren echter ook andere interne doelstellingen gedefinieerd. Daarbij ging het niet alleen om het winnen van de resterende nationale competities, maar ook om doorstoten naar Europese competities. Daarmee zouden ze in ieder geval de achtste finales van de Champions League kunnen bereiken (iets wat slechts voor de derde keer zou gebeuren) of geschiedenis kunnen schrijven met een historische top 8. Hoewel zijn contract nog liep tot juni 2026, zou dit Amorims laatste seizoen bij de club zijn. Het was de bedoeling om omstandigheden te vinden waarin de groep optimaal kon presteren.

Het was feitelijk het laatste seizoen, de samengestelde ploeg voldeed aan alle voorwaarden om tot een topprestatie te komen, het scenario stond haaks op alles wat je kon bedenken. En verder: in de aanloop naar de derby in het Estádio da Luz tussen Benfica en Sporting, waar beide teams bij winst kampioen konden worden, was Ruben Amorim nog steeds degene aan wie men dacht. Waarom? Hoewel het geen ‘onbelangrijke’ positie was, had de beslissing van de coach een vlindereffect en lanceerde het de chaostheorie in het Championship. Alles wat er gebeurde, voor en na zijn vertrek naar Engeland, waar hij Manchester United leidt, was bepalend voor ieders seizoen 2024/25.

De eerste officiële wedstrijd verliep niet goed voor Sporting, dat na een 3-0 voorsprong tegen FC Porto met nog iets meer dan 20 minuten te spelen, zichzelf op gelijke hoogte stelde en in de verlenging zelfs nog een comeback maakte met een doelpunt van Iván Jaime, waarmee de Draken de Super Cup-titel veroverden. Ruben Amorim kon het niet waarderen en bracht de week door in een soort shocktherapie op een avond waarop twee van de meest opvallende aankopen, Kovacevic en Zeno Debast, buiten beeld bleven. De coach wilde niet het risico lopen om het seizoen te verliezen, behalve om de eerste trofee te verliezen. De thuisoverwinning op Rio Ave gaf de Lions opnieuw stabiliteit, en de uitoverwinningen op Nacional en Farense bevestigden deze verlossing. Er volgde nog een klassieker, met Viktor Gyökeres die in slechts drie wedstrijden zes doelpunten maakte en één assist gaf in een historische start.

Toen de bussen van Sporting en FC Porto onderweg waren naar Alvalade, bevestigde Benfica wat er uren eerder al was gezegd: Roger Schmidt zou de nederlaag in Famalicão en het gelijkspel in Moreira de Cónegos niet overleven en werd na de vierde speeldag ontslagen. Bruno Lage was niet Rui Costa's enige of prioriteitsoptie, maar werd uiteindelijk wel de voorzitter van de weddenschap van de Reds in een poging om te herhalen wat er in 2018/19 gebeurde, toen de toenmalige beheerder zijn naam steunde om Rui Vitória te vervangen. De Lions wonnen de derby dankzij doelpunten van Gyökeres en Geny Catamo, raakten geïsoleerd aan de kop van het kampioenschap, bevestigden hun superioriteit met opeenvolgende zeges (en een reeks van 719 minuten zonder een enkel doelpunt te incasseren) en ook in de Champions League bleven ze punten scoren, waardoor ze bij de beste 8 van de groep eindigden. Op de tiende speeldag hadden ze drie punten meer dan FC Porto en vijf meer dan Benfica.

Voordat Omar Berrada thuis een afstraffing kreeg van Estrela da Amadora, reisde hij af naar Lissabon. De voormalige manager van Manchester City, die dit seizoen door United werd aangetrokken in het kader van een van de grootste interne investeringen om de koers van de club de afgelopen jaren om te draaien, had zijn eigen ideeën over de opvolging van Erik ten Hag en wilde alles op alles zetten om Amorim aan te nemen, zelfs in strijd met wat de rest van het voetbalmanagementteam als de beste in die context beschouwde (iemand met meer ervaring, die minder risico met zich mee zou brengen en die de realiteit van de Premier League kende). Zelfs toen rinkelden de alarmbellen nog niet, zoals dat het seizoen ervoor ook bij andere Engelse clubs was gebeurd: de groen-witte SAD geloofde dat deze relatie dezelfde afloop zou hebben als de andere. Dat was het niet.

Pas toen de coach toegaf dat hij de voorstellen aan het analyseren was, ontstond er een moment van bezorgdheid. Sporting wist dat dit Amorims laatste seizoen bij Alvalade zou zijn, zoals aan het begin van het seizoen was afgesproken. Ze wisten ook dat ze de grootste kanshebber waren op de titel. Ze speelden nog in de Champions League (met alle media-aandacht die dat met zich meebrengt op het belangrijkste Europese toneel) en vonden ook dat de stabiliteit van het gezin midden in het schooljaar van belang was. Maar niets leek te werken. De voorstellen van Chelsea en Liverpool en West Ham werden genegeerd, maar bij Manchester United was dat anders.

In een poging het beste van twee werelden te bereiken, opperde Ruben Amorim meermaals de mogelijkheid om tot het einde van het seizoen bij Sporting te blijven, terwijl Ruud van Nistelrooy (of een andere optie die de club beter achtte) als interim aan zou blijven. Dit zou als voordeel kunnen hebben dat de betaling van de clausule behouden blijft, ondanks dat het contract bij de Lions nog loopt tot 2026. De Rode Duivels waren aanvankelijk onverzettelijk in hun plan en voerden met elk tegenvoorstel dat werd gepresenteerd de druk op: "Het is nu of nooit". United was het type project, op alle niveaus, waar de coach naar op zoek was om zijn eerste buitenlandse ervaring op te doen, maar het kwam op een moment dat hij het minst graag wilde meemaken. De beslissing zou ik persoonlijk nemen nadat ik met de vrouw en een zeer beperkte groep mensen in haar omgeving had gesproken, aan de vooravond van een andere wedstrijd.

Het waren geen gemakkelijke tijden. Toen op de voorpagina's van sportkranten de afbeelding van Ruben Amorim op weg naar Engeland verscheen, confronteerden sommige spelers de coach met alles wat er gebeurde. Amorim probeerde de olifant in de kamer ‘leeg te laten lopen’ door te veronderstellen dat het een mogelijkheid was, maar dat er nog niets in steen gebeiteld stond en dat alle aandacht gericht moest worden op de kwartfinales van de League Cup en de verplichtingen die daarop zouden volgen. Sporting won, Gyökeres kwam pas in de rust in het veld en wist twee keer te scoren in de 3-1 overwinning bij Alvalade tegen Nacional. Het beeld dat werd geschetst was er een van volledige eenheid tussen de spelers en de technische staf. Dat was niet zo. Sommigen waren zelfs ontroerd toen ze beseften dat een tijdperk van ruim vier jaar voorbij was, anderen waren ontroerd omdat ze beseften dat ze de ‘reis’ samen moesten voltooien.

Het bestuur van de SAD leonina speelde zich af op drie “borden”. Aan de ene kant probeerde hij zich zo veel mogelijk te verzetten tegen zijn vertrek. Hij wist dat hij niet veel meer kon doen als de coach hem en Manchester United wilde laten betalen. Aan de andere kant begon hij met de voorbereidingen voor een interne opvolging, die in feite een half jaar eerder zou arriveren dan verwacht. Tot slot zorgde hij ervoor dat het nieuws in de kleedkamer geen invloed had op de situatie waarin het team zich bevond. Dat is wat er gebeurde: de Lions versloegen Estrela met 5-1, beleefden een van de beste Europese avonden met een 4-1 overwinning op het almachtige Manchester City dankzij opnieuw een hattrick van Viktor Gyökeres en maakten een epische comeback in Braga. Ze draaiden een 0-2 achterstand bij rust om in 4-2 dankzij twee doelpunten van Harder in een wedstrijd waarin Pedro Gonçalves op zijn best was, risico's nam vanwege de druk en geblesseerd raakte.

FC Porto en Benfica wisten hun resultaten te stabiliseren, maar de zege van de Reds in de klassieke elfde speelronde vergrootte hun voorsprong tot vijf punten op de Eagles en zes op de Dragons. Sporting was als een TGV die te hard reed in het kampioenschap en in de Champions League zelf. Daarna was het de beurt aan João Pereira, de coach van het B-elftal. Alles kan veranderen.

De erfenis was te zwaar, vooral omdat de oud-verdediger, die zijn trainerscarrière begon bij de jeugdelftallen van Sporting, altijd gevangen zat tussen zijn ideeën en het model dat het groen-witte elftal gewend was. Er bleven mislukkingen opduiken en na de nederlaag in de Portugese beker tegen het bescheiden Amarante, leden de Lions vier nederlagen op rij in zowel de Championship als de Champions League. De ervaring van João Pereira leek gedateerd en het was slechts een kwestie van tijd voordat hij zou vertrekken. Dat gebeurde na de zoveelste doelpuntloze gelijkspel in Barcelos tegen Gil Vicente. De rivalen profiteerden optimaal van de zes weken durende dip van de kampioen en de strijd om de titel laaide weer op. Bruno Lage maakte slechts één misstap tegen AVS, maar nam voor de kerstvakantie toch de leiding met één punt meer dan FC Porto en Sporting. Het verhaal dat geschreven leek, was eindelijk ten einde.

Frederico Varandas bleef tot het laatst standhouden, maar gaf uiteindelijk toe. De voorzitter van Sporting blijft erbij dat João Pereira een geweldige coach zal zijn in de toekomst (iets wat hij al publiekelijk had gezegd voordat hij zijn actieve loopbaan beëindigde), maar kijkend naar de feiten, de resultaten, de huidige situatie van het team en zelfs wat hij van de spelers vond, besloot hij de voormalige coach van het B-team te ontslaan. Deze verandering leidde er al snel toe dat Rui Borges naar Alvalade ging. Omdat er nauwelijks tijd was om zich voor te bereiden op de derby, werd de voormalige stuurman van V. Guimarães op de 26e geïntroduceerd, gaf hij die dag zijn eerste trainingssessie en versloeg hij drie dagen later zijn rivaal Benfica in Alvalade met een doelpunt van Geny Catamo. Hij sloot de eerste ronde af met een voorsprong , want in de 17e ronde speelde hij met 4-4 gelijk in Guimarães, maar zijn directe rivalen verloren hun wedstrijden.

Desondanks waren er problemen – en het waren er niet slechts een of twee. Enerzijds herwon het team wat van zijn competitieve vermogen, maar het bleef zich op onbekend terrein begeven vanwege een tactische wijziging naar 4x2x3x1 die niet voldoende tijd had om te worden verwerkt. Aan de andere kant was er sprake van een enorme fysieke inzinking bij een aantal spelers en een exponentiële toename van het aantal blessures, ook vanwege de andere werkmethoden die werden gehanteerd sinds het vertrek van Ruben Amorim. Bovendien was de kalender meedogenloos en gaven de tegenstanders zelf niet veel marge tussen de laatste twee rondes van de Champions League en de Final Four van de League Cup in Leiria tegen FC Porto en Benfica (waarbij de Reds de strafschoppenserie wonnen). In theorie had Sporting de storm overleefd; In de praktijk betaalde ik nog steeds de rekening.

Ook de rivalen hadden het moeilijk, want het kampioenschap was gunstig voor degenen die de minste fouten maakten en niet voor degenen die meer speelden. Vítor Bruno werd uitgeschakeld in de Portugese beker en uitgesloten van de League Cup-finale. Hij voelde de toenemende druk van de fans, vooral door het gebrek aan resultaten in uitwedstrijden, aangevuld met interne conflicten met enkele spelers (Pepê was hiervan het exemplarische voorbeeld). De nederlaag tegen Gil Vicente in Barcelos was de druppel die de emmer deed overlopen. Ook de komst van een nieuwe trainer, Martin Anselmi, hielp niet om de noodzaak om spelers te verkopen in de transferperiode in januari te verlichten. Met andere woorden: naast de teruglopende prestaties van het team, vertrokken ook Nico González en Galeno.

Rui Costa las vervolgens het moment voor, hield Bruno Lage tegen na de audio-uitzending met fans in de garage van Luz na de nederlaag in Rio Maior tegen Casa Pia en zette zwaar in op de wintermarkt met vier nieuwe spelers: Samuel Dahl, Bruma, Manu Silva (die kort daarna ernstig geblesseerd raakte) en Belotti. In tegenstelling tot wat er gebeurde met Ruben Amorim bij Alvalade, waar men wantrouwend stond tegenover het falen van hun directe rivaal in het kampioenschap, begreep de directie van de Red and Whites SAD dat het tijd was om meer actie te ondernemen en te strijden voor de eerste plaats, en hen tegelijkertijd andere wapens te geven voor de Europese strijd om een ​​plek in de top 8. De tijd bewees hun gelijk: naast het bereiken van de achtste finales van de Champions League, waar ze alleen verloren van het almachtige Barcelona, ​​profiteerden ze van de opeenvolgende gelijke spelen van Sporting met FC Porto, Arouca en AVS, waarbij Viktor Gyökeres nog steeds fysiek werd aangestuurd, om zo de voorsprong te verkleinen.

Zo brak de laatste interlandpauze van het seizoen aan: Sporting en Benfica met evenveel punten (53), FC Porto zes achter, meer bezorgd over de aanpak van Sp. Braga (die ook 47 had) dan met de top. De normaliteit werd ‘hersteld’ met slechts twee momenten waarop de indeling veranderde: in de 28e ronde wonnen de Roden na een nederlaag bij Dragão en profiteerden ze van het gelijkspel van de Groen-Witten thuis tegen Sp. Braga wil zich aan de top isoleren; in de volgende ronde trokken de Lions door de Azoren om tegen Santa Clara te spelen en zagen ze hoe de Eagles in Luz een gelijkspel tegen Arouca moesten incasseren. De belangrijkste derby ooit in de Championship, met de unieke mogelijkheid om Benfica of Sporting tegelijkertijd tot kampioen te kronen, eindigde met 18 puntenverlies voor de koplopers. Dat is meer dan de koplopers die de afgelopen vier seizoenen de hele competitie hebben verloren. Door het gelijkspel werd alles uitgesteld tot het einde.

Ondanks een seizoen waarin alles tussen goed en slecht verliep, was de Sporting-groep nog maar 90 minuten verwijderd van het nakomen van de interne afspraak die was gemaakt toen Ruben Amorim vertrok, namelijk dat ze kampioen konden worden, ook zonder de stuurman die de basis van het project had gelegd. Toen de wedstrijd tegen V. Guimarães begon, in een druk en druk Alvalade (Amorim speelde de eerste wedstrijd in Alvalade met Desp. Aves, er zaten iets meer dan 20.000 mensen op de tribune en er werd vooral gefloten...), was de missie in het buitenland om voor de tweede keer het kampioenschap te winnen, maar thuis ging het vooral om het waarmaken van een belofte die in november was gedaan. Zou het dan toch nodig zijn geweest om met Amorim tot het laatste moment te wachten?