Leo XIV: De juiste man op het juiste moment

In tijden van morele verwarring, verlies van vertrouwen en institutionele desoriëntatie zijn er maar weinig leiders die met de stille moed van Leo XIV naar voren treden. Zijn verkiezing was meer dan alleen een diplomatieke keuze, het bleek een keerpunt. Hij is geen impulsieve hervormer, noch een achterhaalde conservatief. Hij is een man die zich ten zeerste bewust is van de geestelijke crisis van onze tijd en die deze zonder angst tegemoet wil treden, maar met pastorale intelligentie en evangelische helderheid.

Leo XIV belooft geen bestuurlijke wonderen, maar hij biedt wel iets dat veel zeldzamer is: helderheid. De Katholieke Kerk bevindt zich vandaag de dag tussen twee uitersten: het risico irrelevant te worden door te proberen iedereen tevreden te stellen, en het gevaar zichzelf af te sluiten als een moraliserende vesting. De nieuwe paus lijkt te begrijpen dat trouw aan het Evangelie geen rigiditeit is, en dat barmhartigheid geen permissiviteit is. Zijn taal is kalm maar vastberaden, open voor dialoog maar toch verankerd in de leer. In elke preek of publieke interventie ontbrak het aan een evenwicht: spiritualiteit zonder jargon, autoriteit zonder autoritarisme.

In tegenstelling tot sommige van zijn voorgangers lijkt Leo XIV niet geobsedeerd door de macht van het Romeinse Rijk, maar door de missie van de Kerk in de wereld. Hij heeft zonder aarzelen de schandalen veroordeeld die de geloofwaardigheid van de kerk ondermijnen en eist dat er verantwoording wordt afgelegd. Tegelijkertijd heeft hij zijn hand uitgestoken naar hen die zich van hem hebben afgekeerd, zonder de waarheid prijs te geven. Voor hem draait het bij vernieuwing niet om slogans of modes, maar om een ​​terugkeer naar de essentie: gebed, eenvoud, gerechtigheid en bovenal Christus.

Zijn keuze om niet in de luxe van het Vaticaan te leven, zich niet onder de armen te begeven en niet te luisteren naar degenen die hem bekritiseerden, gaf hem een ​​zeldzaam moreel gezag. Het gaat niet om spiritueel populisme, maar om samenhang. De Kerk heeft iemand nodig die haar uitdaagt om meer Kerk te zijn en minder structuur. Leo XIV lijkt met zijn strenge gezicht en open hart precies die man te zijn.

Het is nog te vroeg om hem op basis van zijn werk te beoordelen, maar de tekenen zijn al wel te herkennen. Zijn pontificaat zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar misschien is dat wel het beste bewijs dat hij op de goede weg is. In tijden waarin zoveel mensen zichzelf verkopen voor applaus, wijst Leo XIV naar iets hogers. En misschien is hij juist daarom de herder die ontbrak.