De reflecties van de directeur van Northampton op onderwijs zijn essentiële lectuur
Recensie: Gwen Agna, “Community-Centered School Leadership: Lessons in Sustaining A Just And Equitable School,” Teachers College Press, Columbia University, New York en Londen, 2025.
Verplichte kost, zodra je de ietwat vage titel hebt doorzien. Gwen Agna blikt in begrijpelijke taal terug op haar meer dan 45 jaar als onderwijzeres, met als hoogtepunt 24 jaar als zeer gerespecteerd directeur van een basisschool in Northampton, gevolgd door twee termijnen als vicevoorzitter van de schoolcommissie van de stad.
Ze werd geboren als dochter van Amerikaanse medische missionarissen in Rangoon (nu Yangon), de grootste stad van Birma (nu Myanmar). Ze behaalde haar bachelordiploma in het Verenigd Koninkrijk en haar masterdiploma in New England. Na haar pensionering ontving ze een eredoctoraat van Smith College.
Tot zover haar kwalificaties, en ze bespreekt hoe haar achtergrond haar visie heeft gevormd. Het boek is gemakkelijk te lezen voor mensen die een carrière in het onderwijs overwegen, voor ervaren docenten en voor de vele mensen in Northampton en daarbuiten die de auteur zijn gaan bewonderen.
Ze begrijpt ongetwijfeld hoe scholen werken en hoe je het vertrouwen van kinderen en verzorgers (de nieuwste term voor ouders en verzorgers) kunt winnen. Ze verlevendigt de tekst met fascinerende verhalen ... zonder daarbij iemands privacy te schenden.
De gemiddelde landelijke aanstellingsduur van schooldirecteuren op een school is vier jaar; een ingrijpende verandering duurt volgens Agna tussen de vijf en zeven jaar. En mevrouw Agna, zoals de gemeenschap haar kende, werkte voor maar liefst negen schooldirecteuren.
Kortom: ik wou dat mijn kinderen en kleinkinderen naar de school waren gegaan waar Gwen Agna directrice was. Het hele gezin zou levenslange waarden en vaardigheden hebben geleerd, die in haar boek worden besproken. Waarde nummer 1: "Vriendelijkheid is de enige kracht die er is." Natuurlijk zijn academische vaardigheden belangrijk, maar liefde, respect, samenwerking en nieuwsgierigheid gaan vóór kennis. Agna legt uit hoe ze haar school en de gemeenschap heeft kunnen leiden door leiding te geven vanuit zowel het hoofd als het hart. "De weg naar het hart en de ziel van gezinnen loopt via hun kinderen": een revolutionair concept misschien, maar wel uitvoerbaar.
Agna raadt zowel kinderen als haar collega's aan om regelmatig terug te blikken op hun jeugd; het kind kan de partner van de volwassene zijn. Ze erkent dat sommige kinderen en hun omgeving trauma's kennen, en de lezer leert wat daaraan gedaan kan worden. Ze doet suggesties over hoe om te gaan met leden van de LGBTQIA+-gemeenschap, en er is een leuk artikel over Jackson, de labradoodle-therapiehond, die nog steeds bij Agna en haar man woont en regelmatig de school bezoekt.
Lees het verhaal over de leerling die onder de tafel in het kantoor van de directeur zat, waardoor mevrouw Agna met haar op de grond zat. Er moet iets goed mis zijn gegaan: in Agna's eerste jaar als directeur waren er 360 verwijzingen naar haar kantoor; in haar tweede jaar waren het er 35.
Ze schrijft over hoe je vertrouwen opbouwt en met kritiek omgaat, hoe je "hiërarchische beslissingen zoveel mogelijk vermijdt". Dit is een ongewoon eerlijk boek. (Maar ze vermeldt niet dat ze 127 theepotten bezit.)
"De kracht van modellenwerk kan niet worden overschat... Relaties vormen de basis van het belangrijke werk dat we doen." Agna's school had een directeur die niet bang was om zich in onbekende omgevingen te begeven, en die omgevingen kunnen aan de overkant van de straat liggen; je hoeft er niet voor naar Europa te vliegen. Ze spoort iedereen, jong en oud, aan om hun gemeenschap te leren kennen. Terwijl ik dit schrijf, zit haar tweede termijn van twee jaar in de schoolcommissie erop, en ik kan niet wachten op een boek over haar ervaringen na haar pensioen, waaronder het begeleiden van directeuren. Ik hoop dat ze directeuren van middelbare scholen en universiteitsrectors begeleidt; ik zou me zeker inschrijven als een lokale hogeschool of universiteit haar tot hoogleraar zou benoemen en ze een cursus zou aanbieden. (Maar niet te vroeg in de ochtend, alsjeblieft.)
Het boek van Gwen Agna is voor mij duidelijk een van de belangrijkste boeken die ik in mijn meer dan 50 jaar als docent, met ervaring op drie continenten, ben tegengekomen. Ze bespreekt het aannemen en ontslaan van personeel en hoe je met kritiek omgaat: "Luister, luister, luister" en kweek zelfvertrouwen. Ze vertelt over haar werk met vakbonden: op een gegeven moment vindt ze ze "erg behulpzaam", maar ongebruikelijk genoeg gebruikt ze termen die voor de leek misschien onbekend zijn, zoals "contractuele verplichtingen", "niet-onderhandelbare verplichtingen" en "niet-vaste contracten".
Ik dring er bij potentiële lezers op aan zich niet te laten afschrikken door de prijs van het boek. Ja, het boek is dun, maar dat komt doordat de auteur een opmerkelijk vermogen heeft om jargon te vermijden en beknopt te zijn. We mogen er trots op zijn dat iemand die het grootste deel van haar professionele leven in Northampton heeft doorgebracht, een boek van zo'n hoge kwaliteit heeft geschreven, een boek waar iedereen die een carrière in het onderwijs overweegt van zal genieten. Bovendien zou een jaar collegegeld aan Smith College ongeveer 1500 exemplaren van Gwen Agna's boek kunnen kopen.
Jonathan Daube woont al ongeveer 10 jaar in Florence. Hij is al vijf jaar schoolhoofd en 30 jaar rector van een community college.
Daily Hampshire Gazette
