Preventieve algemene staking: de kunst van het protesteren om onderhandelingen te vermijden?

Noteer het in je agenda: CGTP en UGT hebben een algemene staking aangekondigd tegen het wetsvoorstel "Werk XXI" voor volgende week donderdag 11 december, in de week van de nationale feestdag op 8 december en ongeveer een maand voor de presidentsverkiezingen. Opportunistisch syndicalisme.

Traditioneel worden stakingen door vakbonden ook als laatste redmiddel aangehaald, omdat ze loonverlies voor deelnemende werknemers impliceren. In die zin moet de beslissing om een ​​staking uit te roepen niet lichtvaardig worden genomen. Dit is zorgvuldig en nauwgezet overwogen en gewaarborgd door de voorstanders.

Deze algemene staking komt inderdaad, zoals we allemaal weten, voort uit een volksopstand tegen een zogenaamd "arbeidspakket", bestaande uit een wetsvoorstel dat wacht op tegenvoorstellen, namelijk van werknemersvertegenwoordigers. Geconfronteerd met de ongekende provocatie van een regering die onderhandelingen aanmoedigt in de verwachting tegenvoorstellen te ontvangen alvorens een wetsvoorstel ter bespreking en debat in te dienen in de Assemblee van de Republiek, waar geen absolute meerderheid is en tien politieke partijen vertegenwoordigd zijn, rest er niets anders dan een staking, bij voorkeur een algemene.

Het is in feite volkomen begrijpelijk: alleen al de mogelijkheid om te onderhandelen zonder de atoombom te gebruiken (een algemene staking) zou een capitulatie betekenen van een vakbondsbeweging die in Portugal dominant vertegenwoordigd is. Zoals we weten, bloeit het ledenaantal van de vakbonden. De lezer kent ongetwijfeld tientallen of honderden vakbondsleden. Sterker nog, de lezer is misschien alleen niet lid van een vakbond omdat hij of zij een economisch afhankelijke zelfstandige is die angstig in de rij staat te wachten op acceptatie door een vakbond in de buurt.

De lezer zou ook kunnen zeggen: representativiteit is een vals probleem, omdat er altijd altruïstische herauten zijn die in staat zijn het publieke sentiment te lezen en te interpreteren, en die afzien van mechanismen van legitimiteit, legitimatie of zelfs vasthouden aan de realiteit, omdat de weg naar de utopie leidt.

De lezer zou ook kunnen zeggen: de staking moet schade aanrichten om beschavingsachteruitgang te voorkomen. Dit is logisch, vooral wanneer de schade vooral aan anderen wordt toegebracht, omdat zij zonder vervoer, medische afspraken of onderzoeken, kinderopvang en scholen voor hun kinderen en kleinkinderen komen te zitten. Laat degenen die zich niet vrijwillig aansluiten bij de strijd van de rechtvaardigen de gevolgen dragen, zelfs als ze niet oud genoeg zijn om te stemmen of zelfs maar cartoons te kiezen.

Deze straf is meer dan gerechtvaardigd. Het is onaanvaardbaar dat het wetsontwerp bijvoorbeeld voorstelt om (i) het ouderschapsverlof te verlengen tot 180 dagen met een grotere verdeling van verantwoordelijkheden tussen vader en moeder, (ii) de groep mensen met een handicap die beschermd wordt door het quotasysteem uit te breiden, (iii) een proeftijd van 180 dagen voor starters op de arbeidsmarkt en langdurig werklozen te vervangen door een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd met een minimale duur van 12 maanden, (iv) de last te verlichten van werknemers die geen kinderen hebben, hetzij omdat ze legitiem geen kinderen willen of helaas niet kunnen vanwege persoonlijke, gezondheids- of financiële redenen, door middel van een aanpassing van flexibele werktijden, (v) micro-ondernemingen te ontlasten van de last van verplichte beroepsopleiding, (vi) de regelgeving via collectieve onderhandelingen – d.w.z. met betrokkenheid van vakbonden – van het telewerkregime flexibeler te maken, (vii) de regel te schrappen die vereist dat de werknemer de compensatie aan de werkgever terugbetaalt in geval van een juridische strijd tegen ontslag, en (viii) de minimumdienstverlening uit te breiden. tot diensten die zorg verlenen aan kinderen, ouderen, zieken en mensen met een beperking.

De lezer zou kunnen zeggen: het wetsontwerp bevat nog meer beruchte maatregelen. Zo wordt bijvoorbeeld het verbod op "outsourcing" afgeschaft, omdat bedrijven, na het opzetten of internaliseren van een bepaalde dienst of afdeling, deze moeten handhaven tot aan overlijden of faillissement, ongeacht of ze efficiënter zijn en betere arbeidsomstandigheden creëren in andere sectoren. Werknemersvertegenwoordigers zijn uitstekende managers, en we moeten van hun ervaringen leren.

Aan de andere kant elimineert het de mogelijkheid van onrechtmatige herplaatsing van een werknemer, wanneer een werkgever een onervaren rechter of een groep minder oplettende rechters wil misleiden. Zij zullen verantwoordelijk zijn voor de beslissing (i) of de werkgever de herplaatsing van de werknemer kan voorkomen en, zo ja, (ii) hoe hoog de verhoogde schadevergoeding zou moeten zijn. Zoals we weten, verlangt iedereen die slecht of onrechtvaardig behandeld wordt, enerzijds terug naar de plek waar hij of zij ongelukkig was; anderzijds maakt geld geen geluk.

Bovendien zijn conflict en klassenstrijd de alfa en omega van vakbondsactiviteit, zonder welke deze verweesd zou zijn. Strikt genomen zou de vakbond bijvoorbeeld gedwongen zijn om naar andere vakbondservaringen te kijken (uit Centraal-Europa, de Scandinavische landen of zelfs Azië) en meer en betere redenen voor haar bestaan ​​te vinden. Er is dus geen rechtvaardiging om de comfortzone te verlaten.

Er is nog een sterk argument vóór deze algemene staking: nadat contractartsen (tijdelijk in dienst) een staking op de spoedeisende hulp van de National Health Service (SNS) overwogen tegen een ontwerpbesluit dat veranderingen zou doorvoeren, met name in de waarde van geleverde diensten, konden de vertegenwoordigers van de werknemers de kans niet voorbij laten gaan om deze nobele kunst van onderhandelen in te zetten, door ten volle gebruik te maken van de belangen van degenen die zich niet kunnen verdedigen: de ontvangers van essentiële diensten, dat wil zeggen van ons allemaal.

Alles bij elkaar genomen is deze algemene staking van fundamenteel belang voor het creëren van transparantere, eerlijkere en effectievere systemen voor het reguleren van arbeidsverhoudingen. Bovendien zal deze staking ongetwijfeld een sterke bijdrage leveren aan het verbeteren van de levensomstandigheden van degenen die de staking betalen, zelfs als zij deze niet hebben bevolen of aangevraagd.