Pływający dom Adama Linda: Jak złapać stopa i znaleźć szczęście w życiu

Szczęście to wybór, który czasami wymaga wysiłku – to powiedzenie często przypisuje się greckiemu tragikowi Ajschylosowi i niewiele się zmieniło w ciągu 2500 lat, jakie minęły od tego czasu.

Niektórzy ludzie, którym na pozór wszystko się udaje, są stale niezadowoleni, podczas gdy inni, których życie zostało naznaczone nieszczęściem, jakoś potrafią zachować stanowczo optymistyczne nastawienie.

Czy potrafisz zmusić się do szczęścia? Czy istnieje niezawodna formuła na zadowolenie? Adam Lind zmaga się z tymi pytaniami od 16. roku życia, po druzgocącej śmierci swojego ojca alkoholika.

„Podczas gdy moi przyjaciele rozmyślali o dziewczynie, która nie odpisała im na SMS-a, lub o tym, że nie zostali zaproszeni na imprezę, ja zastanawiałem się nad naturą ludzkiego istnienia” – pisze.

W tej osobliwej hybrydzie – będącej połączeniem książki podróżniczej, wspomnień i poradnika – autor opisuje swoje własne dążenie do szczęścia.

Zamiast po ukończeniu studiów podjąć stałą pracę, Lind i jego dziewczyna Lauren postanowili podróżować autostopem drogą lądową do Indii – wyprawę, która miała być pełna „popełniania błędów, podejmowania ryzyka oraz odczuwania wolności i spełnienia”.

Pomimo kilku drażliwych momentów – m.in. podwózki w Turcji z mężczyzną, który wyznał, że zarówno on, jak i jego pasażer niedawno wyszli z więzienia, w którym zabili swoje żony – para była pod wrażeniem otwartości i hojności większości osób, które spotkali.

„Okazywanie życzliwości innym, zwłaszcza tym, których nie znamy, może mieć bezpośredni wpływ na to, jak szczęśliwi jesteśmy jako ludzie” – rozmyśla Lind.

Po powrocie do Anglii, po pięciu latach spędzonych poza domem i odwiedzeniu 24 krajów, on i Lauren – wówczas już małżeństwem – przesiedli się na wąską łódź, która była nie tylko przystępna cenowo, ale również oferowała „idealną równowagę między życiem we wspólnocie a niezależnością”.

Lind ceni więź łączącą go z mieszkańcami ponad 3200 kilometrów sieci kanałów – społecznością, która uważa za pewnik, że w trudnych chwilach będzie sobie pomagać. Życie nad rzeką utwierdziło go w przekonaniu, że budowanie więzi z ludźmi jest jednym z kluczy do szczęścia.

Oferuje mnóstwo sugestii dla każdego, kto szuka szczęścia. Stara się być wdzięczny za każdy posiłek, „doceniając każdy etap procesu, który doprowadził moje jedzenie do tego momentu i dostrzegając w nim cuda”. Cierpiąc na ataki paniki, które próbował ukryć przed żoną, wierzy w szczerą komunikację, „otwarte dzielenie się i wyrażanie swojej wrażliwości”.

Prowadzi dziennik i zapisuje wszystkie proste przyjemności, które dają mu poczucie spełnienia, od spacerów z psem po siedzenie przy kominku w chłodny dzień. Uczęszcza do aśramów i na rekolekcje jogi.

Ta łagodna, meandrująca książka nie zawiera zaskakująco oryginalnych spostrzeżeń, ale jest coś ujmującego w poszukiwaniu przez Linda szczęścia, które – jak sam konkluduje – może pochodzić tylko z wnętrza. „Dopóki nie odnajdziesz wewnętrznej wolności” – mówi – „wolność zewnętrzna nie przyniesie ci poczucia spokoju, którego szukasz”.