Rok w Highclere autorstwa hrabiny Carnovan: Uroki i szaleństwa w prawdziwym Downton

W zeszłą sobotę obejrzałem finałowy odcinek Downton Abbey i, jak wielu z nas, od tamtej pory jestem niepocieszony. Po 15 latach dotrzymywania kroku Crawleyom, kurtyna w końcu opadła na fikcyjną rodzinę, która stała się równie nieodłącznym elementem brytyjskiego życia, co Paddington czy fasola na toście.

Moja pasja do wszystkiego, co związane z Downton, była wręcz fanatyczna. Zawładnęła moim umysłem do tego stopnia, że ​​kiedy kilka lat temu rozstałam się z mężem, moja mania na punkcie serialu była jednym z głównych powodów.

Od arystokratycznych wybryków Lady Mary po pana Batesa wpadającego i wypuszczającego z więzienia, jakby był to jego lokalny sklep monopolowy, postacie zaludniające Opactwo były źródłem trzymającej w napięciu rozrywki dla dziesiątek milionów widzów na całym świecie. Teraz, bez kolejnej części, na którą można by czekać z niecierpliwością, jak my, superfani, znajdziemy sposób na powrót do Opactwa?

Na szczęście Fiona, hrabina Carnarvon, otworzyła na oścież drzwi zamku Highclere (prawdziwego Downton Abbey) i napisała wspaniałą książkę, która w ciągu roku zabiera nas w podróż przez życie w tym miejscu. Przy okazji przytacza wiele zabawnych anegdot o wielkich, dobrych i brudnych ludziach, którzy mieszkali i odwiedzali Highclere w ciągu 500-letniej historii zamku.

Szkielety, które trzyma się w szafie, nie zawsze są wystawiane na widok publiczny, ale dla właścicieli Highclere stanowią źródło rodzinnej dumy. Ich rozległe piwnice są wypełnione mumiami i artefaktami (zarówno replikami, jak i autentycznymi) zebranymi przez słynnego egiptologa i mieszkańca Highclere, George'a Herberta, 5. hrabiego Carnarvon.

Nagła śmierć Carnarvona nastąpiła wkrótce po tym, jak on i Howard Carter odkryli niesławny grobowiec Tutanchamona. Od dawna podejrzewano, że padł ofiarą „klątwy faraona”. Być może śmierć i pech tak wielu mieszkańców Downton można wytłumaczyć pradawnymi klątwami wydobywającymi się z piwnicy.

Jednak jeśli ktokolwiek potrafi znieść klątwy i duchy, to Carnarvonowie. Według hrabiny duchy i zjawy są nieodłącznym elementem życia w Highclere, ale przeważnie są łagodne. Jak to ujęła z zachwytem: „duchy to po prostu ludzie, którzy zgubili drogę: przegapili właściwy zakręt, że tak powiem”.

Na nieco mniej makabrycznym krańcu spektrum znajdują się znane twarze, które pojawiały się na przestrzeni lat. Przeważnie są to goście, których czarująco snobistyczny kamerdyner Carson z Downton z pewnością by zaakceptował. Na przykład, zmarła królowa odwiedziła hotel w weekend w 2002 roku wraz z księciem Filipem, na co gospodarze zamówili mnóstwo piwa Dubonnet dla królowej i piwa (IPA) dla księcia Filipa.

Dzięki nieżyjącej już, wspaniałej Maggie Smith, cięty dowcip był kluczową cechą serii Downton. Była alchemiczką, która potrafiła przemienić pozornie banalny tekst w komediowe złoto. Chociaż być może znalazłaby godnego przeciwnika w postaci dwóch częstych bywalców Highclere: Joan Rivers i sędzi Judy.

Fiona Carnarvon pokazuje w tej wspaniałej książce, że choć Downton dobiegło końca, opowieści z Highclere są dalekie od zakończenia.